Nirvana

               Nirvana to grupa, która została założona przez Kurta Cobaina i Krista Novoselica w 1985 w Aberdeen w stanie Waszyngton. Początki subkultury o nazwie grunge, związane są nierozerwalnie z tym zespołem.
               Początki zespołu sięgają 1988 - to wtedy Kurt Cobain nadał mu nazwę Nirvana i tak już pozostało do roku 1994. Zespołowi udało się wybić ponad przeciętność albumem Bleach wydanym przez wytwórnię Sub Pop15 czerwca 1989. Zawierał on charakterystyczną muzykę opartą na prostych liniach melodycznych, która wywodziła się zarówno z tradycji punkowych, jak amerykańskiej muzyki heavymetalowej. Na okładce Bleach widnieje nazwisko Jasona Evermana, który jednak nie brał udziału w jej nagrywaniu - stało się tak ze względu na jego pomoc finansową przy produkcji albumu. Bleach uzyskała w niezależnym środowisku pewną renomę i dzięki niej Nirvana zaczęła się cieszyć sławą na zachodzie USA.
              Tuż po premierze Bleach zespół opuścili Jason Everman i Chad Channing. Według Cobaina, Chad grał nazbyt jazzowo i delikatnie, pomimo swej biegłości technicznej. Miejsce za perkusją zajął multiinstrumentalista Dave Grohl, znany wcześniej z punkowego projektu Scream. Już z Grohlem udało się Nirvanie podpisać kontrakt płytowy z wytwórnią Geffen, co umożliwiło zespołowi promocję na całym świecie i ostateczne zerwanie z etykietką zespołu o lokalnym znaczeniu, czego muzycy bardzo nie chcieli. Przy współpracy z wytwórnią Geffen - DGC Nirvana nagrała w 1991 płytę Nevermind, która zdobyła olbrzymią popularność i okazała się ogromnym sukcesem komercyjnym. Z jednej strony grunge’owe środowisko cieszyło się, ponieważ w sukcesie Nirvany widziało szansę sukcesu i wyjścia z podziemia również dla siebie, z drugiej strony jednak zarzucano Nirvanie komercjalizację i zatracenie własnych, muzycznych ideałów. Zespół okrzyknięto legendą, a płyta Nevermind trafiła na pierwsze miejsca list przebojów, okazując się jedną z najlepszych płyt lat 90. Utwory takie jak „Come as You Are” czy „Lithium” stały się bardzo popularne, zaś „Smells Like Teen Spirit” uważany jest za hymn pokolenia lat 90. i zaliczany do najbardziej znanych rockowych utworów. Na liście najlepszych utworów wszech czasów zajął on 9 miejsce, a płyta Nevermind uważana jest za 17 najlepszą płytę w historii muzyki rozrywkowej wg Magazynu Rolling Stone.
              24 lutego 1992 roku Kurt Cobain ożenił się z wokalistką grupy Hole, Courtney Love. Od tego momentu nasiliły się problemy lidera zespołu związane z nadużywaniem narkotyków. W tym klimacie powstała trzecia i ostatnia płyta długogrająca tria zawierająca premierowy materiał In Utero, wydana przez wytwórnię DGC w 1993 roku. Przed samym wydaniem albumu zespół miał spore problemy z wytwórnią, która domagała się muzyki o bardziej komercyjnym brzmieniu. Kurt Cobain oświadczył: ‘Dorosłym się to nie podoba’, mając na myśli pracowników wytwórni. In Utero była dość jednoznaczną odpowiedzią na wcześniejsze zarzuty o komercję. Płyta stała się jednak od razu hitem debiutując na liście Billboardu, a do dziś sprzedano w samych Stanach Zjednoczonych ponad 6 milionów jej egzemplarzy. Szczególnie cenionym utworem okazał się pierwszy singel z tego albumu - „Heart-Shaped Box” - do którego stworzono psychodeliczny teledysk. Od 1993 roku stan psychiczny Kurta Cobaina zaczął się gwałtownie pogarszać.
            Przed ostatecznym rozpadem zespół zdążył zatrudnić drugiego gitarzystę Pata Smeara, by wspomógł Nirvanę na koncertach. Niedługo potem Nirvana nagrała płytę live - MTV Unplugged in New York - która zawierała piosenki wykonane w wersjach akustycznych. Uznano ją za jednen z najlepszych albumów wydanych w 1994 roku. Grupa zakończyła działalność po śmierci Kurta Cobaina 5 kwietnia 1994 roku.
            Pozostali członkowie Nirvany kontynuują swe kariery muzyczne z różnym powodzeniem. Dave Grohl założył swój własny zespół Foo Fighters, który odnosi niemałe sukcesy. Całkiem niedawno Grohl wziął udział w projekcie muzycznym - Probot. W ten sposób spełniło się największe marzenie tego muzyka - Dave zagrał obok swoich największych idoli m.in. zagrał z Lemmym z grupy Motörhead. Natomiast Krist Novoselic zakładał kapele grające alternatywną muzykę, nie osiągając jednak większych sukcesów. Były to m.in. Sweet 75, oraz Eyes Adrift. W 2006 r. dołączył do zespołu Flipper, którym inspirował się od młodości. Po rozpadzie Nirvany popularność muzyki grunge niestety mocno osłabła, choć, jak to napisał Kurt Cobain, „Grunge umarł, ale żyje w nas” (ang. „Grunge is dead, but lives in us”).
Na koniec dwa utwory z akompaniamentu zespołu:

Grunge

          Grunge jest gatunkiem, który stanowił opozycję wobec sztucznego, elektronicznego brzmienia i wystylizowanego wyglądu grup związanych z nową falą.
          Grunge zazwyczaj charakteryzuje się „brudnym” brzmieniem gitar, które są zniekształcone za pomocą takich efektów jak overdrive czy audio feedback. Grunge łączy w sobie elementy hardcore punka oraz heavy metalu, chociaż niektóre zespoły kłady większy nacisk na konkretne brzmienie któregoś z nich. Grunge prezentuje zazwyczaj charakteryzujące się surowym punkowym brzmieniem melodie, oraz ponury nastrój, wyrażany w warstwach lirycznych. Niekiedy utwory są w wolniejszym tempie oraz są bardziej rozbudowane aranżacyjnie, przypominając tym samym konstrukcję podobną do heavy metalu. Na początku lat 90., Nirvana rozpowszechniła format utworu „stop-start”, który stał się konwencją gatunku.
          Ponadto grunge charakteryzuje się dość ponurym nastrojem oraz przekazem tekstowym, często naładowanym złością, frustracją, goryczą i ostrą negacją rzeczywistości. Charakterystyczne dla tego stylu są też klimaty autodestrukcji i nienawiści do samego siebie. Skłonności te są czasami wyrażane w tekstach i muzyce pełnej agresji, buntu i ostrych brzmień, czasem wręcz przeciwnie w formie powolnych, naładowanych rezygnacją i zniechęceniem ballad „psychodelicznych”.
Koncerty były znane jako proste, prezentujące wysoki poziom energii występ. Zespoły odrzuciły wysokobudżetowe prezentacje takie jak stosowanie złożonych tablic świetlnych, wybuchy pirotechniczne, i inne efekty wizualne, tak charakterystyczne dla wielu gatunków.
         Odzież noszona przez muzyków prezentujących nurt, ogólnie postrzegana była jako „zaniedbana”. Charakterystycznym elementem była koszula flanelowa. Dziennikarz Charles R. Cross stwierdził „Kurt Cobain był zbyt leniwy, aby używać szamponu”, natomiast Jonathan Poneman stwierdził: „To ubranie mimo iż jest takie tanie i trwałe, to jednak jest ponadczasowe. Stanowi też przekór dla krzykliwej estetyki, która istniała w latach 80”.
Twórcami grunge`a są m.in.: Nirvana, Pearl Jam, Alice In Chains.

Na koniec dwa pozostawiam dwa krótkie utwory, które są głównymi przedstawicielami swojego gatunku:

Nowa Fala

         Nowa Fala to termin, który został wymyślony przez szefa wytwórni Sire Records jako określenie na muzykę wydawanych przez nią zespołów punkrockowych – w tym pionierów punk rocka, takich jak Talking Heads czy Television. Następnie nową falą zaczęto nazywać wszystkich wykonawców punkowych i zainspirowanych tą muzyką, którzy wychodzili poza ramy prostego punk rocka w stylu Ramones. Był to więc w istocie synonim terminu post punk. Później używano tych dwóch etykietek do dokonywania podziału w obrębie tej samej grupy artystów: nową falą określano twórczość bardziej popową, post punkiem zaś – bardziej surową.Charakterystyczne dla nich jest użycie instrumentów elektronicznych i niemal tanecznych rytmów. Najbardziej komercyjną postacią nowej fali był nurt zwany new romantic, który na początku lat 80. XX w. z powodzeniem rywalizował z klasycznym disco na klubowych parkietach.
        Odmienną estetykę proponowała tzw. zimna fala, charakteryzująca się mrocznym brzmieniem i pesymistycznymi tekstami.
Do głównych twórców nowej fali zalicza się The Cure, Joy Divison oraz Depeche Mode.
Poniżej kilka krótkich utworów z tego gatunku muzycznego:

Punk

            Punk to agresywna, głośna, szybka, pozbawiona profesjonalnych aspiracji muzyka, która stała się wyznacznikiem młodzieżowej subkultury, odrzucającej zarówno styl życia hipisów, jak i bywalców dyskotek. Była buntem przeciwko estetyce ówczesnego rocka. Twórcy punkowi ostentacyjnie uprościli wykonywaną muzykę, odrzucili rozbudowane aranżacje, a scenicznemu blichtrowi przeciwstawili niedbały wizerunek.

            W warstwie ideologicznej punk był wyrazem sprzeciwu wobec wszelkiej władzy, instytucji, autorytetów. Media chętnie przedstawiały ten ruch jako groźny dla porządku społecznego, nie dostrzegając jego konstruktywnego przekazu: wiele punkowych zespołów w swoich tekstach apelowało o tworzenie alternatywnego świata, opartego na zasadach wolności i sprawiedliwości podziału dóbr. Ważna dla tego ruchu była etyka tzw. DIY, która w luźnym tłumaczeniu z języka angielskiego oznacza tyle co ,,Zrób to sam", propagująca podejmowanie niezależnych inicjatyw zamiast korzystania z usług korporacji. 

           Członkowie subkultury punków wyróżniali się wyglądem, na który składały się: postawione, często jaskrawo ufarbowane włosy, czarne, skórzane kurtki nabijane ćwiekami i wysokie, sznurowane buty. Uczestnicy koncertów muzyki punkowej wykonywali pogo - formę grupowego tańca, sprawiającego wrażenie chaotycznego, transowego podskakiwania. W toku rozwoju gatunku twórcy zaczęli czerpać m.in. z muzyki funkowej czy z afrykańskich rytmów, a część zespołów weszła do głównego nurtu muzyki popularnej. 

          W Polsce w latach 80. XX w. punk wiązał się z walką przeciwko systemowi komunistycznemu, a w latach 90. doprowadził do powstania prężnej sceny alternatywnej z własnymi wytwórniami (Nikt Nic Nie Wie, Antena Krzyku), pismami, koncertami i festiwalami.

Najbardziej znanymi grupami są: Sex Pistols, Ramones, Offspring oraz Green Day.

Poniżej do odsłuchania utwory Sex Pistols oraz Green Day.

Ambient

           Ambient to awangardowy gatunek muzyki elektronicznej, powiązany z poszukiwaniami współczesnej muzyki poważnej oraz rocka, wyróżniający się oparciem kompozycji nie na rytmie, lecz na tzw. plamach dźwiękowych. Utwory tego typu nie rozwijają melodii, lecz operują luźną strukturą i subtelnymi zmianami barwy dźwięku. Oszczędność zbliża ambient do minimalizmu muzycznego.Z kolei wykorzystywanie elektronicznie przetworzonych dźwięków z otoczenia wskazuje na związki z muzyką konkretną. Ambient to najczęściej muzyka spokojna, relaksacyjna.  
Brian Eno tak opisywał swoje odkrycie muzyki ambient:
           W styczniu 1975 roku miałem wypadek samochodowy. Nie byłem ciężko ranny, ale musiałem leżeć w łóżku na wznak i byłem unieruchomiony. Moja przyjaciółka, Judy Nylon, odwiedziła mnie wtedy i przyniosła płytę z XVIII-wieczną muzyką na harfę. Kiedy już wyszła, z wielkim trudem nastawiłem płytę i położyłem się z powrotem. Okazało się, że wzmacniacz nastawiony był na minimalną głośność i jeden kanał był kompletnie głuchy. Ponieważ nie miałem siły, by się podnieść i wyregulować głośność, dźwięki dochodzące z głośnika były na granicy słyszalności. Wtedy zdałem sobie sprawę, iż można słuchać muzyki w zupełnie inny sposób: traktować ją jako element otoczenia, w ten sam sposób, co kolor światła i dźwięk deszczu.
Ambient w wersji komercyjnej używana jest jako tło w przestrzeniach publicznych, np. hotelach czy samolotach.
Do głównych twórców ambientu zalicza się Brian`a Eno, Klaus`a Schulze oraz Biosphere.
Poniżej przedstawiam przykładowe utworu ambientu:

Muzyka Elektroniczna

               Muzyka elektroniczna jest to muzyka tworzona głównie lub wyłącznie za pomocą elektrofonów (elektromechanicznych i elektronicznych instrumentów muzycznych) oraz urządzeń elektronicznych przetwarzających dźwięki pozamuzyczne lub generowane przez tradycyjne instrumenty akustyczne.

              Początki tego rodzaju brzmień sięgają lat 70., kiedy muzyka elektroniczna zaczyna wchodzić do kultury masowej.  W połowie lat 70. krystalizują się pierwsze stricte elektroniczne nurty muzyczne, początkowo w muzyce awangardowej. W tym samym czasie techniki tradycyjnie elektroniczne zostają zaadaptowane w undergroundowej muzyce tanecznej; rodzi się tradycja samplingu jako wykorzystywania w swojej muzyce nagranych i wydanych wcześniej przez innych wykonawców partii instrumentów.
               Z nadejściem lat 80. brzmienia elektroniczne na stałe zadomawiają się w muzyce popularnej. Przedstawiciele gatunków takich jak electropop, new romantic, synth pop i italo disco osiągają szczyty list przebojów, a tworzona przez nich muzyka stanie się później symbolem tej dekady. Muzyka elektroniczna w tejże dekadzie również była komponowana przez bardziej niszowe zespoły osiadłe głównie na stylistyce EBM, industrial i new wave.
              Dziś tzw. taneczna elektronika ma wiele gatunków, m.in.: house, chillout, trip-hop, electro i dubstep. Ich typowe cechy to miksowanie i obróbka montażowa fragmentów starszych piosenek, wielokrotne powtarzanie chwytliwego motywu muzycznego, eksperymenty z tempem i rytmiką, a także skupienie na brzmieniu, a nie na treści utworu.
              Do najbardziej znanych twórców należą: Jean-Michel Jarre, Aphex Twin oraz Goldfrapp.
Na zakończenie Jean Michel Jarre w utworze Oxygene oraz Aphex Twin w Window Licker.

2Pac

                Tupac Amaru Shakur, w skrócie 2Pac, urodził się 16 czerwca 1971 w New Yorku. Tupac pierwszy raz zetknął się z muzyką rap, gdy był dilerem narkotyków. W tym samym czasie dołączył do składu kierowanego przez Shocka G o nazwie Digital Underground. W Digital Underground pełnił rolę technicznego (przynieś, podaj pozamiataj) . W styczniu 1990 roku nagrał z nimi płytę, która nosiła nazwę „This Is An E.P. Release”. Pierwszy utwór, który nagrał jako raper wraz z Digital Underground nosił tytuł „Same Song” .W 1991 roku Tupac przyjął pseudonim 2Pac. Tego też samego roku wydał swój debiutancki krążek, który nosił nawę „2Pacalypse Now”. W 1993 r. 2Pac wydał swój drugi album „Strictly 4 My N.I.G.G.A.Z.”. Tą płytę promowały 2 single - „Keep Ya Head Up” i „I Get Around”. 13 lutego 1996r. wyszedł pierwszy podwójny album w historii rapu który nosił nazwę „All Eyez On Me”. Album ten do dziś uznawany jest za najlepszy album w historii rapu. Tupac jednak nie zwalniał tempa i nagrywał nowy album noszący tytuł „Makaveli: The don Killuminati - The 7 Days Theory”.
               7 września przybył do hotelu MGM Grand w Las Vegas, aby zobaczyć walkę bokserską między swoim przyjacielem Mike’em Tysonem a Bruce’m Seldonem. Kiedy wraz ze swoją ekipą opuszczał hotel po trwającej zaledwie 39 sekund walce, doszło jeszcze do pozornie niegroźnego incydentu, w którym główną rolę odegrał członek wrogiego gangu Southside Crips, Orlando „Baby Lane” Anderson. Został on pobity przez świtę Tupaca, ponieważ kilka tygodni wcześniej ukradł jednemu z pracowników Death Row Records złoty łańcuch z logo wytwórni.
Kilka godzin później kawalkada luksusowych samochodów, w których znajdowali się członkowie Mob Piru Bloods i pracownicy Death Row Records, zatrzymała się naprzeciwko hotelu Maxim z powodu czerwonego światła. Prowadził ją, za kierownicą czarnego 750, Marion „Suge” Knight, obok niego siedział Tupac. Przez przejście dla pieszych z obydwu stron ulicy przechodzili turyści, co nie pozwalało samochodom szybko ruszyć z miejsca. Z prawej strony BMW pojawił się biały Cadillac, z samochodu oddano 13 strzałów. Pięć z nich raniło 2Paca. Dwa z pocisków godziły go w klatkę piersiową, jeden w miednicę, jeden odstrzelił mu część palca wskazującego u prawej ręki, a ostatni ugodził go w ramię.
             Zmarł w University Medical Center 13 września, co zostało ogłoszone o godzinie 16:03, na skutek odniesionych ran, sześć dni po strzelaninie. Sprawa morderstwa 2Paca wciąż zostaje nierozwiązana i brak jest jakiegokolwiek znacznego postępu w niej. Istnieją spekulacje, iż zabojstwo artysty zlecił Notorious B.I.G., raper ze wschodniego wybrzeża, z którym 2Pac był w konflikcie. Podejrzeń i spekulacji było coraz więcej, aż do momentu śmierci Notoriusa w zamachu pół roku później. Wkrótce światło dzienne ujrzały nowe fakty dotyczące śmierci 2Paca. Kolejnym podejrzanym jest Marion „Suge” Knight, z którym to raper poróżnił się w trakcie nagrywania „All Eyez On Me”, chcąc odejść z Death Row Records i założyć własną wytwórnię płytową. „Już w momencie podpisania przez 2Paca umowy z Sugem wiedziałem, że będzie to błąd”. – twierdził później przyrodni brat 2Paca Mopreme. Inną osoba podejrzewaną o zorganizowanie zamachu na życie Shakura jest Orlando Andreson, wspomniany już członek gangu Southside Crips. Tego samego wieczoru doszło do walki pomiędzy nim a 2Pac-iem. Sprawa wciąż pozostaje niewyjaśniona.
Nie ustają spekulacje na temat upozorowania przez 2Pac’a własnej śmierci. Ludzie wciąż doszukują się faktów na ten temat w utworach rapera. Tak na przykład, po odwróceniu piosenki „This Life I Lead” z albumu Better Dayz można usłyszeć sekwencję słów „yes, I’m alive” („tak, jestem żywy”). W utworze „Pac’s Life” z płyty o takim samym tytule (również po uprzednim odwróceniu) usłyszeć można słowa „I’ll be back” („jeszcze tu wrócę”). Nie ma żadnych dowodow na to, iż 2Pac świadomie wykorzystał takie zwroty, lecz dociekliwi fani cały czas odnajdują tego typu znaki. Co więcej, idolem Tupac’a był pisarz Niccolò Machiavelli, który znany był między innymi z pozorowaniem własnej śmierci.
           Wiele osób przekonanych jest o tym, iż 2Pac żyje i ukrywa się, gdyż miał dość życia popularnego rapera. Tym samym domniewane są coraz to nowsze daty jego powrotu.Mimo, iż Tupac już nie żyje ponad 13 lat, jego płyty wciąż się ukazują.

Na zakończenie dwa najbardziej znane utwory 2Pac`a:

Hip-hop

HIP-HOP to gatunek muzyczny i ruch kulturowy zapoczątkowany przez Afroamerykanów w latach 70. XX w. Do świata kultury masowej zjawisko to zaczęło przenikać na początku lat 80. XX w.                    
             Cztery główne elementy kultury hip-hopowej to rapowanie, komponowanie muzyki (przy użyciu sampli z płyt winylowych), tworzenie graffiti oraz breakdance. Do charakterystycznych cech hip-hopu zalicza się rytmiczną melorecytację z podkładem muzycznym i dominacją rytmu (tzw. bitu) nad melodią. W niekomercyjnym hip-hopie przeważa słowo, wyrażające problemy codziennego życia w wielkim mieście, a także refleksje natury politycznej czy społecznej.
            Z jednej strony współczesny hip-hop zbliżył się do popu i zatracił swoją pierwotną szorstkość, surowość i bezkompromisowość prawie wykrzykiwanych słów. Z drugiej strony utwory te są dziś o wiele bogatsze pod względem brzmieniowym, niektóre mają niemal symfoniczne aranżacje. W Polsce gatunek stał się popularny, ponieważ dostrzeżono podobieństwo rodzimych blokowisk do gett amerykańskich, z których wywodzi się hip-hop. Do najbardziej znanych twórców tego gatunku należą: Ice-T, 2Pac, Kanye West, Jay-Z, a w Polsce Kaliber 44 oraz O.S.T.R.

Na zakończenie Ice-T - G Style oraz O.S.T.R & Hades - Psychologia tłumu - feat. Sacha Vee