Neoromantyzm

     Neoromantyzm cieszył się niezwykłą popularnością w Europie w II połowie XIX i na początku XX wieku. Ów kierunek muzyczny, będący ostatnią fazą romantyzmu umownie rozpoczyna się po śmierci trzech wielkich kompozytorów romantycznych: Felixa Mendelssohna (1847 r.), Fryderyka Chopina (1849 r.), Roberta Schumanna (1856 r.). Styl ten dominuje w Europie w dwóch kolejnych epokach historyczno-literackich: pozytywizmie i młodej Europie.
     Postromantyzm, jak inaczej nazywany jest kierunek, charakteryzuje się znaczną rozbudową aparatu orkiestrowego; w neoromantyzmie zaczęły powstawać dzieła przeznaczone dla bardzo licznych orkiestr. Innym istotnym elementem stylu było utrzymywanie dzieł w tonacji narodowej i historycznej.
W postromantyzmie powstają dwa nowe gatunki muzyczne, które w pewien sposób łączą się z innymi dziedzinami sztuki przede wszystkim z literaturą. O tym zjawisku najlepiej świadczy fakt, że dwoma najpopularniejszymi gatunkami okresu są: stworzony przez Franciszka Liszta w romantyzmie poemat symfoniczny i neoromantyczny dramat muzyczny, którego autorstwo przypisuje się Richardowi Wagnerowi.

     Na zakończenie: fragment VIII symfonii Gustava Mehlera, jako przykład muzyki neoromantycznej. Utwór ukazuje charakterystyczną dla epoki zaawansowaną harmonikę.