Soul i neosoul

     Soul powstał  pod koniec lat 50. i na początku lat 60. XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Początkowo był muzyką czarnoskórych Amerykanów, lecz z czasem zdobył popularność na całym świecie i stał się zjawiskiem międzykulturowym. Jest popularnym gatunkiem muzyki rozrywkowej, który łączy głównie elementy bluesa i R&B. Soul, w odróżnieniu od klasycznego R&B, odróżnia przede wszystkim inny klimat. Podczas gdy R&B jest głównie nastawione na tworzenie muzyki tanecznej, soul jest spokojniejszy, skłania do refleksji, jego teksty są przepełnione "wartościami duchowymi" i odniesieniami do Biblii i Boga. Zespoły soulowe powstawały najczęściej z chórków kościelnych
     Początkowo soul miał liryczny, refleksyjny, charakter i związany był z tematyką religijną. Szczyt popularności nurtu przypada na lata 70. XX wieku. Współczesna jego odmiana to tzw. neosoul. Jest on powiązany z R&B i hip-hopem, jednak w mniejszym stopniu skomercjalizowany. Stawia na oryginalniejsze brzmienia, czerpiące m.in z jazzu. Częściej też zamiast urządzeń elektronicznych wykorzystuje instrumenty, ponadto wykonawcy nierzadko poruszają problematykę społeczną i polityczną.
     Twórcami soul są m.in.: Ray Charles, Aretha Franklin, Stevie Wonder, Al Green.
     Twórcami neosoul są m.in.: Erykah Badu, Alicia Keys, Joss Stone, Angie Stone, Macy Gray, Jill Scott.

     Na zakończenie Al Green w utworze "Let's Stay Together".

Rhythm and blues

     Rhythm and blues (w skrócie R&B lub R'n'B) po raz pierwszy pojawił się w latach 40. XX wieku. Jest to żywy, rytmiczny i taneczny gatunek muzyczny ukształtowany z elementów jazzu, bluesa i pieśni religijnych. Tworzony głównie przez czarnoskórych muzyków, był jednym z najważniejszych protoplastów rock and rolla, a później nowoczesnego soulu. Oparty jest na brzmieniu gitar oraz instrumentów perkusyjnych, partiach chóralnych, a przede wszystkim na charyzmatycznym wokalu. Gatunek ten charakteryzuje się powtarzalnością aranżacji dźwiękowych i schematycznymi tekstami opisującymi relacje damsko-męskie albo rozrywkowy tryb życia.
     Po zakończeniu II wojny światowej styl był na tyle charakterystyczny, że 17 czerwca 1949 roku w Stanach Zjednoczonych oficjalnie powstała lista przebojów w kategorii rhythm and blues. Według LeRoi Jonesa do lat 50. XX wieku była to muzyka tworzona przez i dla amerykańskich czarnoskórych. W latach 60. i 70. XX wieku rhythm and blues inspirował właśnie powstający. Artyści rockowi czerpali z oryginalnego materiału bluesowego lub wykorzystywali jego stylistykę, przy użyciu nowoczesnych środków technicznych. Współczesne R&B przenikające się z elementami soulu, funku, hip-hopu i rocka, a nawet house'u, ma o wiele czystsze i gładsze brzmienie niż dawniej, głównie dzięki wykorzystaniu sprzętu elektronicznego zamiast instrumentów.
     Twórcami R'n'B są m.in.: Chuck Berry, Ray Charles, Tina Turner, Janet Jackson, Mariah Carey, Rihanna, Beyoncé Knowles.

     Na zakończenie Ray Charles w utworze "Hit the Road Jack".

Louis Armstrong

     Louis Daniel Armstrong urodził się 4 sierpnia 1901 roku. Był amerykańskim trębaczem i wokalistą jazzowym. Wyróżniał się stylem gry na trąbce i wokalistyką jazzową, do której wprowadził śpiew scatem.
     Urodził się w biednej rodzinie w Nowym Orleanie w stanie Luizjana. Jego ojciec był robotnikiem w fabryce terpentyny, a jego matka i siostra były prostytutkami. Armstrong część swojej młodości spędził w poprawczaku, gdzie znalazł się za użycie broni palnej w miejscu publicznym. Tam nauczył się grać na kornecie i wkrótce swoją nową umiejętność zaczął wykorzystywać do zarabiania pieniędzy.
     Armstrong był muzykiem rezydującej w Chicago King Olivier's Group, wkrótce jednak założył własne zespoły, które pod nazwami "Hot Five" i "Hot Seven" nagrywały płyty w połowie lat 20. Wykorzystujące typową dla jazzu swobodę rytmiczną, ciągnące w nieskończoność solówki Armstronga charakteryzowały się niezwykle sugestywną formą wyrazu. Po II wojnie światowej prowadził mniejsze zespoły pod nazwą All Stars. W latach 60. odbył tournée artystyczne, podczas którego odwiedził kilka państw afrykańskich. Oprócz nagrań zrealizowanych wspólnie ze swoimi tradycyjnie grającymi zespołami, Armstrong zarejestrował kilka utworów z pianistą Earlem Hinesem, które stanowiły inspirację dla każdego, kto je usłyszał. Jest taki fragment - solówka w utworze "West End Blues" - który może być przykładem idealnie sformułowanej wypowiedzi muzycznej.
     Armstrong zmarł na atak serca we śnie 6 lipca 1971 r. na miesiąc przed 70. urodzinami i 11 miesięcy po słynnym koncercie w Waldorf-Astoria's Empire Room. W chwili śmierci przebywał w Queens, w Nowym Jorku. Został pochowany na cmentarzu we Flushing w Queens w Nowym Jorku.

     Na zakończenie Louis Armstrong w utworze "What a Wonderful World", "Hello, Dolly!" i "Potato Head Blues".

 

Jazz

     Jazz po raz pierwszy pojawił się na południu Stanów Zjednoczonych na początku XX wieku. To bardzo ważny moment w historii  -  dokonała się wielka fuzja ludowych pieśni murzyńskich z elementami muzyki europejskiej. Kolebką jazzu był Nowy Orlean, ale nurt ten szybko znalazł zwolenników w Nowym Jorku, chicagowskich kabaretach i Kalifornii.
     Skład instrumentalny orkiestr jazzowych zmieniał się od wczesnych zespołów dętych po klasyczną kombinację kornetu, klarnetu, puzonu, gitary lub bandżo, kontrabasu lub tuby oraz perkusji - składu charakterystycznego dla nowoorleańskich bandów lat dwudziestych i trzydziestych. Fortepian lub pianino wprowadzone zostały dopiero wówczas, gdy jazz trafił do sal tanecznych całego świata. Saksofon pojawiał się z rzadka, uważany był przede wszystkim za atrybut zespołów grających tak zwany jazz chicagowski.
     Podstawowym założeniem muzyki jazzowej jest improwizacja zarówno całego zespołu, jak i samego solisty. Na początku kornecista lub trębacz koncentrowali się jedynie na linii melodycznej utworu, zaś utrzymanie rytmu pozostawiali reszcie zespołu. Integralną częścią były także popisy solistów na trąbce, klarnecie lub puzonie.
     Z czasem sztuka improwizacyjna uległa przeobrażeniom. Za utrzymanie rytmu odpowiedzialne stały się fortepian, kontrabas oraz perkusja, muzycy zaczęli swobodniej podchodzić do zbiorowych improwizacji, wzrosła też liczba popisów solowych, do dnia dzisiejszego stanowiący wyróżnik jazzu spośród innych gatunków muzycznych. W niezwykle popularnej w Stanach Zjednoczonych muzyce jazzowej wyodrębniło się kilka nurtów: swing, be bop, cool bop i progressive, niosące zmiany w kompozycji, harmonii czy instrumentarium. Popularność zyskał także bardzo żywotny jazz rock i nu jazz, zaliczany dziś do nurtu muzyki chillout.
     Twórcami jazzu są: Louis Armstrong, Billie Holiday, Miles Davis, Jan Ptaszyn Wróblewski, Urszula Dudziak i Tomasz Stańko.

     Na zakończenie Louis Armstrong w utworze "What a Wonderful World".

B.B. King

     Riley B. King znany jako B.B. King urodził się 16 września 1925 roku w Indianola w Stanach Zjednoczonych. Jeden z najważniejszych gitarzystów i wokalistów gatunku, nie bez przyczyny noszący przydomek "Króla Bluesa”.

     Pierwszy koncert King odbył w  1946 roku w Memphis. Na początku pracował m.in. jako wokalista w lokalnej stacji radiowej grającej rytm & bluesa oraz jako DJ. Wtedy też zyskał swój pseudonim artystyczny „B.B.”, który jest skróconą wersją „Beale Street Blues Boy”. Początek kariery miał jednak trudny - najlepsze czasy przyszły dla artysty dopiero w latach 50. Wtedy B.B. King stał się jednym z najważniejszych wykonawców rhytm & bluesa dzięki całej serii wielkich hitów, takich jak "Woke Up This Morning", "Sweet Little Angel", czy "Every Day I Hale The Blues".
     W 1964 roku ukazał się koncertowy album "Live At Regal", nagrany podczas występu w Chicago. Uznawany jest on za jeden z najwybitniejszych albumów w historii bluesa. Sukces daleko wykraczający poza środowisko bluesowe przyniósł artyście cover kompozycji Roya Hawkinsa „The Thrill is Gone”. Piosenka zagościła na listach przebojów i stała się jednym z najważniejszych utworów B.B. Kinga. Lata 70 przyniosły kolejne sukcesy muzyka i takie przeboje jak „I Like to Live the Love”.
     Kolejne dekady działalności B.B. Kinga nie obfitowały już w tak wiele nagrań. Artysta jednak cały czas był bardzo aktywny, dając nawet około 300 koncertów rocznie i pojawiając się w telewizyjnych show. Był też w stanie zdobywać nowych fanów, jak w 1988 roku, kiedy to nagrał wspólnie z zespołem U2 utwór „When Love Comes To Town”, który ukazał się na albumie Irlandczyków „Rattle and Hum”. Innym ciekawym muzycznym duetem w jego karierze był wspólne wydawnictwo z Claptonem „Riding with the King” z 2000 roku.
     W roku 1980 B.B. King został wprowadzony do Blues Hall of Fame, a w 1987 do Rock and Roll Hall of Fame. W 2011 znalazł się na 6. miejscu listy 100 największych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone.
     B.B. King zmarł 14 maja 2015 roku w Las Vegas w wieku 89 lat.

     Na  zakończenie B.B. King w utworze "The Thrill Has Gone" i "Sweet Little Angel".