Electro to gatunek muzyki elektronicznej zapoczątkowany na przełomie lat 70-tych i 80-tych, kształtowany przez producentów funkowych, hip-hopowych i elektronicznych. Z muzyką Electro są często mylone style muzyki tanecznej takie jak break-beat, electroclash i Electro House, oraz zupełnie inne gatunki jak nu-rave czy synthpop, które z electro nie mają nic wspólnego.
Jednym z prekursorów gatunku Electro jest Afrika Bambaataa, który wydał w 1982 r. jeden z obecnych klasyków tego gatunku, czyli Planet Rock, którym w późniejszym okresie inspirowało się większość artystów electro ze względu na jego nowatorską (jak na tamte czasy) linię perkusyjną i brzmienia, połączone z energicznym rapem ekipy Soul Sonic Force.
Dzisiejsze electro ma wiele rodzajów i podgatunków. Najbardziej popularnym i jednocześnie najbardziej nawiązującym do klasycznego brzmienia są Miami bass oraz freestyle, którego najbardziej znani przedstawiciele to niemieccy artyści tacy jak Freestyle Project , Bubble J , czy Anthony Norris, reprezentujący najbardziej komercyjną odmianę freestyle, brzmieniowo nawiązującą do muzyki dance.
House to gatunek muzyczny mający swe początki w muzyce disco lat 70. Określenie tej odmiany muzyki pochodzi od nazwy klubu Warehouse w Chicago. Muzyka House charakteryzuje się tanecznym rytmem, śpiewanymi wstawkami i linią melodyczną opartą na brzmieniu klasycznych instrumentów w rodzaju skrzypiec, pianina, fortepianu a także gitary. Wśród remiksów istnieją wersje „dub”, które charakteryzują się wysuniętą na pierwszy plan linią basową.
Do głównych twórców należą: David Guetta, Avicii oraz zespoły takie jakie Daft Punk czy Swedish House Mafia. Poniżej przedstawiam ich przykładowe utwory:
Nirvana to grupa, która została założona przez Kurta Cobaina i Krista Novoselica w 1985 w Aberdeen w stanie Waszyngton. Początki subkultury o nazwie grunge, związane są nierozerwalnie z tym zespołem.
Początki zespołu sięgają 1988 - to wtedy Kurt Cobain nadał mu nazwę Nirvana i tak już pozostało do roku 1994. Zespołowi udało się wybić ponad przeciętność albumem Bleach wydanym przez wytwórnię Sub Pop15 czerwca 1989. Zawierał on charakterystyczną muzykę opartą na prostych liniach melodycznych, która wywodziła się zarówno z tradycji punkowych, jak amerykańskiej muzyki heavymetalowej. Na okładce Bleach widnieje nazwisko Jasona Evermana, który jednak nie brał udziału w jej nagrywaniu - stało się tak ze względu na jego pomoc finansową przy produkcji albumu. Bleach uzyskała w niezależnym środowisku pewną renomę i dzięki niej Nirvana zaczęła się cieszyć sławą na zachodzie USA.
Tuż po premierze Bleach zespół opuścili Jason Everman i Chad Channing. Według Cobaina, Chad grał nazbyt jazzowo i delikatnie, pomimo swej biegłości technicznej. Miejsce za perkusją zajął multiinstrumentalista Dave Grohl, znany wcześniej z punkowego projektu Scream. Już z Grohlem udało się Nirvanie podpisać kontrakt płytowy z wytwórnią Geffen, co umożliwiło zespołowi promocję na całym świecie i ostateczne zerwanie z etykietką zespołu o lokalnym znaczeniu, czego muzycy bardzo nie chcieli. Przy współpracy z wytwórnią Geffen - DGC Nirvana nagrała w 1991 płytę Nevermind, która zdobyła olbrzymią popularność i okazała się ogromnym sukcesem komercyjnym. Z jednej strony grunge’owe środowisko cieszyło się, ponieważ w sukcesie Nirvany widziało szansę sukcesu i wyjścia z podziemia również dla siebie, z drugiej strony jednak zarzucano Nirvanie komercjalizację i zatracenie własnych, muzycznych ideałów. Zespół okrzyknięto legendą, a płyta Nevermind trafiła na pierwsze miejsca list przebojów, okazując się jedną z najlepszych płyt lat 90. Utwory takie jak „Come as You Are” czy „Lithium” stały się bardzo popularne, zaś „Smells Like Teen Spirit” uważany jest za hymn pokolenia lat 90. i zaliczany do najbardziej znanych rockowych utworów. Na liście najlepszych utworów wszech czasów zajął on 9 miejsce, a płyta Nevermind uważana jest za 17 najlepszą płytę w historii muzyki rozrywkowej wg Magazynu Rolling Stone.
24 lutego 1992 roku Kurt Cobain ożenił się z wokalistką grupy Hole, Courtney Love. Od tego momentu nasiliły się problemy lidera zespołu związane z nadużywaniem narkotyków. W tym klimacie powstała trzecia i ostatnia płyta długogrająca tria zawierająca premierowy materiał In Utero, wydana przez wytwórnię DGC w 1993 roku. Przed samym wydaniem albumu zespół miał spore problemy z wytwórnią, która domagała się muzyki o bardziej komercyjnym brzmieniu. Kurt Cobain oświadczył: ‘Dorosłym się to nie podoba’, mając na myśli pracowników wytwórni. In Utero była dość jednoznaczną odpowiedzią na wcześniejsze zarzuty o komercję. Płyta stała się jednak od razu hitem debiutując na liście Billboardu, a do dziś sprzedano w samych Stanach Zjednoczonych ponad 6 milionów jej egzemplarzy. Szczególnie cenionym utworem okazał się pierwszy singel z tego albumu - „Heart-Shaped Box” - do którego stworzono psychodeliczny teledysk. Od 1993 roku stan psychiczny Kurta Cobaina zaczął się gwałtownie pogarszać.
Przed ostatecznym rozpadem zespół zdążył zatrudnić drugiego gitarzystę Pata Smeara, by wspomógł Nirvanę na koncertach. Niedługo potem Nirvana nagrała płytę live - MTV Unplugged in New York - która zawierała piosenki wykonane w wersjach akustycznych. Uznano ją za jednen z najlepszych albumów wydanych w 1994 roku. Grupa zakończyła działalność po śmierci Kurta Cobaina 5 kwietnia 1994 roku.
Pozostali członkowie Nirvany kontynuują swe kariery muzyczne z różnym powodzeniem. Dave Grohl założył swój własny zespół Foo Fighters, który odnosi niemałe sukcesy. Całkiem niedawno Grohl wziął udział w projekcie muzycznym - Probot. W ten sposób spełniło się największe marzenie tego muzyka - Dave zagrał obok swoich największych idoli m.in. zagrał z Lemmym z grupy Motörhead. Natomiast Krist Novoselic zakładał kapele grające alternatywną muzykę, nie osiągając jednak większych sukcesów. Były to m.in. Sweet 75, oraz Eyes Adrift. W 2006 r. dołączył do zespołu Flipper, którym inspirował się od młodości. Po rozpadzie Nirvany popularność muzyki grunge niestety mocno osłabła, choć, jak to napisał Kurt Cobain, „Grunge umarł, ale żyje w nas” (ang. „Grunge is dead, but lives in us”).
Na koniec dwa utwory z akompaniamentu zespołu:
Grunge jest gatunkiem, który stanowił opozycję wobec sztucznego, elektronicznego brzmienia i wystylizowanego wyglądu grup związanych z nową falą.
Grunge zazwyczaj charakteryzuje się „brudnym” brzmieniem gitar, które są zniekształcone za pomocą takich efektów jak overdrive czy audio feedback. Grunge łączy w sobie elementy hardcore punka oraz heavy metalu, chociaż niektóre zespoły kłady większy nacisk na konkretne brzmienie któregoś z nich. Grunge prezentuje zazwyczaj charakteryzujące się surowym punkowym brzmieniem melodie, oraz ponury nastrój, wyrażany w warstwach lirycznych. Niekiedy utwory są w wolniejszym tempie oraz są bardziej rozbudowane aranżacyjnie, przypominając tym samym konstrukcję podobną do heavy metalu. Na początku lat 90., Nirvana rozpowszechniła format utworu „stop-start”, który stał się konwencją gatunku.
Ponadto grunge charakteryzuje się dość ponurym nastrojem oraz przekazem tekstowym, często naładowanym złością, frustracją, goryczą i ostrą negacją rzeczywistości. Charakterystyczne dla tego stylu są też klimaty autodestrukcji i nienawiści do samego siebie. Skłonności te są czasami wyrażane w tekstach i muzyce pełnej agresji, buntu i ostrych brzmień, czasem wręcz przeciwnie w formie powolnych, naładowanych rezygnacją i zniechęceniem ballad „psychodelicznych”.
Koncerty były znane jako proste, prezentujące wysoki poziom energii występ. Zespoły odrzuciły wysokobudżetowe prezentacje takie jak stosowanie złożonych tablic świetlnych, wybuchy pirotechniczne, i inne efekty wizualne, tak charakterystyczne dla wielu gatunków.
Odzież noszona przez muzyków prezentujących nurt, ogólnie postrzegana była jako „zaniedbana”. Charakterystycznym elementem była koszula flanelowa. Dziennikarz Charles R. Cross stwierdził „Kurt Cobain był zbyt leniwy, aby używać szamponu”, natomiast Jonathan Poneman stwierdził: „To ubranie mimo iż jest takie tanie i trwałe, to jednak jest ponadczasowe. Stanowi też przekór dla krzykliwej estetyki, która istniała w latach 80”.
Twórcami grunge`a są m.in.: Nirvana, Pearl Jam, Alice In Chains.
Na koniec dwa pozostawiam dwa krótkie utwory, które są głównymi przedstawicielami swojego gatunku:
Nowa Fala to termin, który został wymyślony przez szefa wytwórni Sire Records jako określenie na muzykę wydawanych przez nią zespołów punkrockowych – w tym pionierów punk rocka, takich jak Talking Heads czy Television. Następnie nową falą zaczęto nazywać wszystkich wykonawców punkowych i zainspirowanych tą muzyką, którzy wychodzili poza ramy prostego punk rocka w stylu Ramones. Był to więc w istocie synonim terminu post punk. Później używano tych dwóch etykietek do dokonywania podziału w obrębie tej samej grupy artystów: nową falą określano twórczość bardziej popową, post punkiem zaś – bardziej surową.Charakterystyczne dla nich jest użycie instrumentów elektronicznych i niemal tanecznych rytmów. Najbardziej komercyjną postacią nowej fali był nurt zwany new romantic, który na początku lat 80. XX w. z powodzeniem rywalizował z klasycznym disco na klubowych parkietach.
Odmienną estetykę proponowała tzw. zimna fala, charakteryzująca się mrocznym brzmieniem i pesymistycznymi tekstami.
Do głównych twórców nowej fali zalicza się The Cure, Joy Divison oraz Depeche Mode.
Poniżej kilka krótkich utworów z tego gatunku muzycznego:
Punk to agresywna, głośna, szybka, pozbawiona profesjonalnych aspiracji muzyka, która stała się wyznacznikiem młodzieżowej subkultury, odrzucającej zarówno styl życia hipisów, jak i bywalców dyskotek. Była buntem przeciwko estetyce ówczesnego rocka. Twórcy punkowi ostentacyjnie uprościli wykonywaną muzykę, odrzucili rozbudowane aranżacje, a scenicznemu blichtrowi przeciwstawili niedbały wizerunek.
W warstwie ideologicznej punk był wyrazem sprzeciwu wobec wszelkiej władzy, instytucji, autorytetów. Media chętnie przedstawiały ten ruch jako groźny dla porządku społecznego, nie dostrzegając jego konstruktywnego przekazu: wiele punkowych zespołów w swoich tekstach apelowało o tworzenie alternatywnego świata, opartego na zasadach wolności i sprawiedliwości podziału dóbr. Ważna dla tego ruchu była etyka tzw. DIY, która w luźnym tłumaczeniu z języka angielskiego oznacza tyle co ,,Zrób to sam", propagująca podejmowanie niezależnych inicjatyw zamiast korzystania z usług korporacji.
Członkowie subkultury punków wyróżniali się wyglądem, na który składały się: postawione, często jaskrawo ufarbowane włosy, czarne, skórzane kurtki nabijane ćwiekami i wysokie, sznurowane buty. Uczestnicy koncertów muzyki punkowej wykonywali pogo - formę grupowego tańca, sprawiającego wrażenie chaotycznego, transowego podskakiwania. W toku rozwoju gatunku twórcy zaczęli czerpać m.in. z muzyki funkowej czy z afrykańskich rytmów, a część zespołów weszła do głównego nurtu muzyki popularnej.
W Polsce w latach 80. XX w. punk wiązał się z walką przeciwko systemowi komunistycznemu, a w latach 90. doprowadził do powstania prężnej sceny alternatywnej z własnymi wytwórniami (Nikt Nic Nie Wie, Antena Krzyku), pismami, koncertami i festiwalami.
Najbardziej znanymi grupami są: Sex Pistols, Ramones, Offspring oraz Green Day.
Poniżej do odsłuchania utwory Sex Pistols oraz Green Day.
Ambient to awangardowy gatunek muzyki elektronicznej, powiązany z poszukiwaniami współczesnej muzyki poważnej oraz rocka, wyróżniający się oparciem kompozycji nie na rytmie, lecz na tzw. plamach dźwiękowych. Utwory tego typu nie rozwijają melodii, lecz operują luźną strukturą i subtelnymi zmianami barwy dźwięku. Oszczędność zbliża ambient do minimalizmu muzycznego.Z kolei wykorzystywanie elektronicznie przetworzonych dźwięków z otoczenia wskazuje na związki z muzyką konkretną. Ambient to najczęściej muzyka spokojna, relaksacyjna. Brian Eno tak opisywał swoje odkrycie muzyki ambient: W styczniu 1975 roku miałem wypadek samochodowy. Nie byłem ciężko ranny, ale musiałem leżeć w łóżku na wznak i byłem unieruchomiony. Moja przyjaciółka, Judy Nylon, odwiedziła mnie wtedy i przyniosła płytę z XVIII-wieczną muzyką na harfę. Kiedy już wyszła, z wielkim trudem nastawiłem płytę i położyłem się z powrotem. Okazało się, że wzmacniacz nastawiony był na minimalną głośność i jeden kanał był kompletnie głuchy. Ponieważ nie miałem siły, by się podnieść i wyregulować głośność, dźwięki dochodzące z głośnika były na granicy słyszalności. Wtedy zdałem sobie sprawę, iż można słuchać muzyki w zupełnie inny sposób: traktować ją jako element otoczenia, w ten sam sposób, co kolor światła i dźwięk deszczu.
Ambient w wersji komercyjnej używana jest jako tło w przestrzeniach publicznych, np. hotelach czy samolotach.
Do głównych twórców ambientu zalicza się Brian`a Eno, Klaus`a Schulze oraz Biosphere.
Poniżej przedstawiam przykładowe utworu ambientu:
Muzyka elektroniczna jest to muzyka tworzona głównie lub wyłącznie za pomocą elektrofonów (elektromechanicznych i elektronicznych instrumentów muzycznych) oraz urządzeń elektronicznych przetwarzających dźwięki pozamuzyczne lub generowane przez tradycyjne instrumenty akustyczne.
Początki tego rodzaju brzmień sięgają lat 70., kiedy muzyka elektroniczna zaczyna wchodzić do kultury masowej. W połowie lat 70. krystalizują się pierwsze stricte elektroniczne nurty muzyczne, początkowo w muzyce awangardowej. W tym samym czasie techniki tradycyjnie elektroniczne zostają zaadaptowane w undergroundowej muzyce tanecznej; rodzi się tradycja samplingu jako wykorzystywania w swojej muzyce nagranych i wydanych wcześniej przez innych wykonawców partii instrumentów. Z nadejściem lat 80. brzmienia elektroniczne na stałe zadomawiają się w muzyce popularnej. Przedstawiciele gatunków takich jak electropop, new romantic, synth pop i italo disco osiągają szczyty list przebojów, a tworzona przez nich muzyka stanie się później symbolem tej dekady. Muzyka elektroniczna w tejże dekadzie również była komponowana przez bardziej niszowe zespoły osiadłe głównie na stylistyce EBM, industrial i new wave. Dziś tzw. taneczna elektronika ma wiele gatunków, m.in.: house, chillout, trip-hop, electro i dubstep. Ich typowe cechy to miksowanie i obróbka montażowa fragmentów starszych piosenek, wielokrotne powtarzanie chwytliwego motywu muzycznego, eksperymenty z tempem i rytmiką, a także skupienie na brzmieniu, a nie na treści utworu.
Do najbardziej znanych twórców należą: Jean-Michel Jarre, Aphex Twin oraz Goldfrapp.
Na zakończenie Jean Michel Jarre w utworze Oxygene oraz Aphex Twin w Window Licker.
Tupac Amaru Shakur, w skrócie 2Pac, urodził się 16 czerwca 1971 w New Yorku. Tupac pierwszy raz zetknął się z muzyką rap, gdy był dilerem narkotyków. W tym samym czasie dołączył do składu kierowanego przez Shocka G o nazwie Digital Underground. W Digital Underground pełnił rolę technicznego (przynieś, podaj pozamiataj) . W styczniu 1990 roku nagrał z nimi płytę, która nosiła nazwę „This Is An E.P. Release”. Pierwszy utwór, który nagrał jako raper wraz z Digital Underground nosił tytuł „Same Song” .W 1991 roku Tupac przyjął pseudonim 2Pac. Tego też samego roku wydał swój debiutancki krążek, który nosił nawę „2Pacalypse Now”. W 1993 r. 2Pac wydał swój drugi album „Strictly 4 My N.I.G.G.A.Z.”. Tą płytę promowały 2 single - „Keep Ya Head Up” i „I Get Around”. 13 lutego 1996r. wyszedł pierwszy podwójny album w historii rapu który nosił nazwę „All Eyez On Me”. Album ten do dziś uznawany jest za najlepszy album w historii rapu. Tupac jednak nie zwalniał tempa i nagrywał nowy album noszący tytuł „Makaveli: The don Killuminati - The 7 Days Theory”.
7 września przybył do hotelu MGM Grand w Las Vegas, aby zobaczyć walkę bokserską między swoim przyjacielem Mike’em Tysonem a Bruce’m Seldonem. Kiedy wraz ze swoją ekipą opuszczał hotel po trwającej zaledwie 39 sekund walce, doszło jeszcze do pozornie niegroźnego incydentu, w którym główną rolę odegrał członek wrogiego gangu Southside Crips, Orlando „Baby Lane” Anderson. Został on pobity przez świtę Tupaca, ponieważ kilka tygodni wcześniej ukradł jednemu z pracowników Death Row Records złoty łańcuch z logo wytwórni.
Kilka godzin później kawalkada luksusowych samochodów, w których znajdowali się członkowie Mob Piru Bloods i pracownicy Death Row Records, zatrzymała się naprzeciwko hotelu Maxim z powodu czerwonego światła. Prowadził ją, za kierownicą czarnego 750, Marion „Suge” Knight, obok niego siedział Tupac. Przez przejście dla pieszych z obydwu stron ulicy przechodzili turyści, co nie pozwalało samochodom szybko ruszyć z miejsca. Z prawej strony BMW pojawił się biały Cadillac, z samochodu oddano 13 strzałów. Pięć z nich raniło 2Paca. Dwa z pocisków godziły go w klatkę piersiową, jeden w miednicę, jeden odstrzelił mu część palca wskazującego u prawej ręki, a ostatni ugodził go w ramię.
Zmarł w University Medical Center 13 września, co zostało ogłoszone o godzinie 16:03, na skutek odniesionych ran, sześć dni po strzelaninie. Sprawa morderstwa 2Paca wciąż zostaje nierozwiązana i brak jest jakiegokolwiek znacznego postępu w niej. Istnieją spekulacje, iż zabojstwo artysty zlecił Notorious B.I.G., raper ze wschodniego wybrzeża, z którym 2Pac był w konflikcie. Podejrzeń i spekulacji było coraz więcej, aż do momentu śmierci Notoriusa w zamachu pół roku później. Wkrótce światło dzienne ujrzały nowe fakty dotyczące śmierci 2Paca. Kolejnym podejrzanym jest Marion „Suge” Knight, z którym to raper poróżnił się w trakcie nagrywania „All Eyez On Me”, chcąc odejść z Death Row Records i założyć własną wytwórnię płytową. „Już w momencie podpisania przez 2Paca umowy z Sugem wiedziałem, że będzie to błąd”. – twierdził później przyrodni brat 2Paca Mopreme. Inną osoba podejrzewaną o zorganizowanie zamachu na życie Shakura jest Orlando Andreson, wspomniany już członek gangu Southside Crips. Tego samego wieczoru doszło do walki pomiędzy nim a 2Pac-iem. Sprawa wciąż pozostaje niewyjaśniona.
Nie ustają spekulacje na temat upozorowania przez 2Pac’a własnej śmierci. Ludzie wciąż doszukują się faktów na ten temat w utworach rapera. Tak na przykład, po odwróceniu piosenki „This Life I Lead” z albumu Better Dayz można usłyszeć sekwencję słów „yes, I’m alive” („tak, jestem żywy”). W utworze „Pac’s Life” z płyty o takim samym tytule (również po uprzednim odwróceniu) usłyszeć można słowa „I’ll be back” („jeszcze tu wrócę”). Nie ma żadnych dowodow na to, iż 2Pac świadomie wykorzystał takie zwroty, lecz dociekliwi fani cały czas odnajdują tego typu znaki. Co więcej, idolem Tupac’a był pisarz Niccolò Machiavelli, który znany był między innymi z pozorowaniem własnej śmierci.
Wiele osób przekonanych jest o tym, iż 2Pac żyje i ukrywa się, gdyż miał dość życia popularnego rapera. Tym samym domniewane są coraz to nowsze daty jego powrotu.Mimo, iż Tupac już nie żyje ponad 13 lat, jego płyty wciąż się ukazują.
Na zakończenie dwa najbardziej znane utwory 2Pac`a:
HIP-HOP to gatunek muzyczny i ruch kulturowy zapoczątkowany przez Afroamerykanów w latach 70. XX w. Do świata kultury masowej zjawisko to zaczęło przenikać na początku lat 80. XX w.
Cztery główne elementy kultury hip-hopowej to rapowanie, komponowanie muzyki (przy użyciu sampli z płyt winylowych), tworzenie graffiti oraz breakdance. Do charakterystycznych cech hip-hopu zalicza się rytmiczną melorecytację z podkładem muzycznym i dominacją rytmu (tzw. bitu) nad melodią. W niekomercyjnym hip-hopie przeważa słowo, wyrażające problemy codziennego życia w wielkim mieście, a także refleksje natury politycznej czy społecznej.
Z jednej strony współczesny hip-hop zbliżył się do popu i zatracił swoją pierwotną szorstkość, surowość i bezkompromisowość prawie wykrzykiwanych słów. Z drugiej strony utwory te są dziś o wiele bogatsze pod względem brzmieniowym, niektóre mają niemal symfoniczne aranżacje. W Polsce gatunek stał się popularny, ponieważ dostrzeżono podobieństwo rodzimych blokowisk do gett amerykańskich, z których wywodzi się hip-hop. Do najbardziej znanych twórców tego gatunku należą: Ice-T, 2Pac, Kanye West, Jay-Z, a w Polsce Kaliber 44 oraz O.S.T.R.
Na zakończenie Ice-T - G Style oraz O.S.T.R & Hades - Psychologia tłumu - feat. Sacha Vee
Disco Polo jest gatunkiem muzycznym, który powstał w Polsce na przełomie lat 90. XX w. Gatunek wywodzi się z muzyki granej na weselach i zabawach przez specjalne zespoły z repertuarem piosenek ludowych i weselnych. Ścieżką wokalną był najczęściej melodramatyczny tekst o nieszczęśliwej miłości lub także często tekst o charakterze prześmiewczym. Oprócz tego duży wpływ na powstanie tego gatunku miały popularne w latach 80. w Europie, także w Polsce podgatunki muzyki disco - italo disco i euro disco oraz w pewnym stopniu wykonawcy muzyki dyskotekowej z krajów byłego Związku Radzieckiego.
Pierwszy zespół będący przedstawicielem tego gatunku – Bayer Full, powstał 19 listopada 1984 roku, natomiast drugi zespół będący przedstawicielem tego gatunku - Top One powstał w 1986 roku i obydwa zespoły stały się jednymi z pionierów tejże muzyki. Na przełomie lat 80. i 90. XX wieku powstawały takie zespoły jak Akcent, Atlantis, Boys i Fanatic oraz powstała w 1990 roku pierwsza oficjalna wytwórnia nagrywająca płyty z muzyką disco polo - Blue Star. Głównymi ośrodkami muzyki chodnikowej, a później disco polo był Białystok i inne miasta leżące na Podlasiu (właśnie z tej części Polski pochodzi większość artystów gatunku) oraz Żyrardów i Sochaczew koło Warszawy. Jedną z najbardziej znanych piosenek wywodzących się z tego gatunku było Mydełko Fa nagrane w 1991 roku przez Marka Kondrata i Marlenę Drozdowską, która miała być pastiszem tej muzyki, ale stała się wielkim przebojem i przyczyniła się ona do popularności tego gatunku.
Pomysłodawcą nazwy disco polo, stworzonej w 1993 roku na podobieństwo italo disco (włoski styl muzyczny z początku lat 80. XX w.), był Sławomir Skręta, właściciel wytwórni płytowej Blue Star z Reguł koło Warszawy. Nazwa ta szybko stała się popularna i skutecznie wyparła poprzednią nazwę "muzyka chodnikowa". W pierwszej połowie lat 90. muzyka ta stała się zjawiskiem masowym, choć prawie nieobecnym w mediach. Nagrywane poza oficjalnym obiegiem kasety magnetofonowe i płyty kompaktowe osiągały ogromne nakłady. 29 lutego 1992 odbyła się Gala Piosenki Chodnikowej i Popularnej poświęcona temu nurtowi muzyki transmitowana przez TVP 1.
W połowie lat 90. disco polo znalazło miejsce w programach telewizyjnych i audycjach radiowych w Radiu Eska. Disco polo było w tamtym okresie także obecne w stacji telewizyjnej Polonia 1 wówczas będącej siecią lokalnych stacji w większych aglomeracjach miejskich oraz w TV Polonia. W innych mediach muzyka ta w tym czasie była prawie w ogóle nieobecna i uznawana przez media głównego nurtu za symbol kiczu i prymitywizmu.Pod koniec lat 90. XX wieku (od 1998 roku do 2001 roku) nastąpił przesyt tej muzyki i gwałtowny spadek sprzedaży kaset magnetofonowych i płyt CD disco polo o ok. połowę, przy jednoczesnym wzroście zainteresowania polską muzyką pop, rock i hip-hop oraz zagraniczną muzyką hip-hop, dance i muzyką elektroniczną. W tym samym czasie z anteny Radia Eska, telewizji Polonia 1 i TV Polonia zostały zdjęte programy poświęcone tej muzyce.
W latach 2002–2007 niektóre zespoły kontynuowały swoją działalność (jak np. Toples lub Weekend). W tym okresie zespoły wydawały nawet swoje nowe płyty, jednak na skutek braku istnienia w tym czasie gatunku w ogólnokrajowych mediach nie przyniosły one popularności. W 2007, po pięciu latach przerwy muzyka ta ponownie zagościła na ekranach telewizyjnych za sprawą stacji iTV, która codziennie emituje program pt. „Discostacja”. Oprócz tego promocja odbywa się w Internecie za sprawą dwóch rozgłośni internetowych z nią powiązanych. Od tego roku zespoły zaczęły ponownie grać koncerty, których liczba z każdym rokiem wzrastała i ponownie zaczęto sprzedawać płyty, przez co zespoły zaczęły znów przynosić zyski. Od tamtego czasu muzyka disco polo znajduje się na fali wznoszącej i znajduje coraz więcej sympatyków oraz słuchaczy.
Na koniec hit ostatnich lat ,,Ona tańczy dla mnie" oraz wydany przed dwoma dniami utwór zespołu Mig pt. ,,Słodka wariatka", a na uzupełnienie Czadoman w utworze ,,Kochane Panie".
ABBA to szwedzki zespół muzyczny działający w latach 1972-1982, którego szczyt popularności przypada na lata siedemdziesiąte i początek lat osiemdziesiątych XX stulecia. Powszechnie uznawany za najwybitniejszy zespół tworzący kanon muzyki pop XX wieku, choć uznanie nadeszło dopiero w połowie lat 90.
Zespół utworzyli w 1972 Björn Ulvaeus, Benny Andersson, Agnetha Fältskog i Anni-Frid (Frida) Lyngstad stanowiący dwa małżeństwa (A. Fältskog i B. Ulvaeus 1971-1978 (separacja), 1980 (rozwód), A. Lyngstad i B.Andersson 1978-1981). Nazwa zespołu, przyjęta w 1974, stanowi akronim pierwszych liter imion jego członków.
Ważną osobą w historii zespołu był Stig Anderson, przedsiębiorczy menadżer zespołu, architekt jego międzynarodowego sukcesu, a także autor tekstów do niektórych piosenek w początkowym okresie.
Pierwszy wielki przebój tego zespołu to „Waterloo”, którą to piosenką grupa zdobyła Grand Prix na Konkursie Piosenki Eurowizji w 1974 roku w Brighton w Zjednoczonym Królestwie. W 2005 to właśnie ta piosenka została też uznana przebojem 50-lecia konkursu. Zespół, występując jako Björn, Benny, Agnetha & Annifrid, próbował swoich szans w eliminacjach do Eurowizji również rok wcześniej, tj. w 1973 roku, ale propozycja „Ring Ring” zajęła w szwedzkiej preselekcji 3. miejsce.
Późniejsze przeboje to m.in. „S.O.S.”, „Mamma Mia”, „Knowing Me, Knowing You”, „Take A Chance On Me”, „Chiquitita”, „Fernando”, „I Do, I Do, I Do, I Do, I Do”, „Hasta Manana”, „Thank You For The Music”, „The Winner Takes It All” i „One Of Us”. Za sztandarowy przebój zespołu uznaje się „Dancing Queen”, który jako jedyny singel dotarł do pierwszego miejsca listy przebojów amerykańskiego magazynu muzycznego Billboard.
Po rozwodach obu par oraz wskutek coraz mniej zbieżnych interesów zawodowych, zespół rozpadł się w 1982 roku.
Na zakończenie dwie sztandarowe piosenki szwedzkiego zespołu.
Disco to gatunek muzyczny, którego początki sięgają lat. 70 XX w. Jest to muzyka taneczna, czerpiąca w dużej mierze z funku. Przeznaczona była głównie do klubów muzycznych, zyskała też popularność w radiu i filmie (np. Gorączka sobotniej nocy).Pozbawiona ambicji innych niż dostarczanie dobrej zabawy i barwnego widowiska, często jest uznawana za kiczowatą. postrzega się ją też jako zjawisko kultowe, a do jej estetyki (futra, cekiny, spodnie ,,dzwony", fryzury w stylu afro) odwołują się dziś muzycy klubowi, tworzący remiksy najbardziej znanych utworów tego nurtu.
Dzięki muzyce disco dużą popularność zdobyła muzyka elektroniczna. Niektóre elementy stylu disco zostały zaadaptowane przez grupy spoza tego kręgu m.in. ABBA, The Rubettes i inne. Nawet tacy artyści rockowi, jak The Rolling Stones, Kiss czy Rod Stewart nagrali piosenki i płyty w tym stylu. Disco miało wpływ na powstanie muzyki rap, Euro disco, Italo disco, disco polo oraz na początki house i techno.
Muzykę dyskotekową do perfekcji doprowadził zespół Bee Gees, którego okres największej popularności (koniec lat 70.) zbiegł się ze szczytem dyskotekowego szału. Muzyka disco była jednym z elementów subkultury disco, dominującej w młodzieżowej kulturze masowej tamtych czasów.
Na pożegnanie ABBA i Dancing Queen oraz Bee Gees w utworze Too Much Heaven.
Funk, gatunek pokrewny do soulu powstał w połowie lat 60. ubiegłego stulecia. Podobnie i on wiązał się z emancypacją czarnoskórej ludności amerykańskiej. Miał afrykańskie korzenie i, podobnie jak r'n'b charakteryzował się niezwykle energetycznym rytmem. W toku ewolucji gatunku funk zaczął nawiązywać do jazzu i rocka; zaczęto także eksperymentować z użyciem muzyki elektronicznej. Z muzyki funkowej z czasem powstały style tańca ulicznego, np. hip-hop. Do najwybitniejszych twórców muzyki funkowej zalicza się Jamesa Browna oraz Kool & The Gang.
Heavy metal, gatunek, który powstał pod koniec lat 60. ubiegłego stulecia jest w rzeczywistości gatunkiem, który wyewoluował z hard rocka. Do dziś oba terminy bywają używane zamiennie. Ciężko wskazać znaczące różnice między tymi dwoma rodzajami ostrej, gitarowej muzyki. W założeniu heavy metal miał brzmieć ciężej i potężniej od hard rocka, jednak często rzeczywistość jest inna. W odróżnienie do rocka od gitary w heavy metalu ważniejsza jest perkusja i gitara basowa. Co więcej heavy metalowi wokaliści wykształcili charakterystyczny dla nich sposób śpiewania - począwszy od, przypominających operę, modulowanie głosów, przez ostry krzyk, na gardłowym pomrukiwaniu (tzw. growl) skończywszy. Heavy metal jest gatunkiem traktującym de facto dowolną tematykę. Wśród utworów można odnaleźć te opisujące problemy społeczne, polityczne, ale też katastroficzne wizje, subiektywny, pesymistyczny opis rzeczywistości, fascynację okultyzmem, nawiązania mitologiczne. Do najważniejszych twórców heavy metalowych zalicza się Iron Maiden i Metallica, których wybrane dzieła przedstawiono poniżej.
Bob Marley to legenda światowej muzyki. Wokalista, gitarzysta i twórca niezapomnianych utworów takich jak choćby "Exodus", "Iron Lion Zion", "No Woman, No Cry" czy "One Love"[umieszczone na końcu posta].
Robert Marley urodził się w lutym 1945 roku. Jego ojcem był biały oficer armii brytyjskiej (którego wokalista nie poznał), a matka jamajską wieśniaczką.
Po śmierci ojca rodzina przeniosła się do Kingston, gdzie zamieszkała w dzielnicy slumsów. Bob Marley w wieku 14 lat rzucił szkołę, znalazł pracę jako spawacz i w tym właśnie czasie założył swój pierwszy zespół. W 1962 roku wokalista nagrał debiutancki singiel "Judge Not".
Wczesne nagrania Marleya, takie jak "Put It On", "Ten Commandments" oraz "Love and Affection", opowiadały o świecie ulic Trenchtown. W tym czasie zaczął krystalizować się skład The Wailers - grupy, która współtworzyła później sławę Marleya.
Bob Marley stał się pierwszą wielką gwiazdą, która pochodziła z kraju Trzeciego Świata. Jego utwory, przesycone rewolucyjnymi treściami, trafiały do milionów zbuntowanych słuchaczy na całym świecie.
W lipcu 1977 roku artysta odniósł kontuzję podczas gry w piłkę nożną. Rana nie została do końca zaleczona. Przekonania religijne sprawiły, że Marley nie chciał zgodzić się na amputację zakażonego palca u nogi (rastafarianie głoszą jedność ciała, uważając, że amputacja jest grzechem). Wkrótce u muzyka wykryto nowotwór skóry. Niebawem pojawiły się przerzuty na inne organy. W 1980 roku Marley zasłabł w nowojorskim Central Parku. Okazało się, że zaatakowane zostały płuca, żołądek i mózg.
Ostatnie dni życia król reggae chciał spędzić na rodzinnej Jamajce. Jego stan był tak poważny, że z Niemiec zdołano go przewieźć tylko do Miami na Florydzie. Tam zmarł w szpitalu 11 maja 1981 roku w wieku 36 lat. Został pochowany w krypcie w Nine Miles, niedaleko rodzinnej wioski. Do grobowca włożono mu gitarę, Biblię i marihuanę.
Reggae, o którego początkach możemy mówić wraz z początkiem działalności artystycznej Boba Marleya (początek lat 60. XX wieku) jest gatunkiem pod względami wyjątkowym. Uniwersalne przesłanie, jakie za sobą niesie lub raczej, do czasu komercjalizacji gatunku, niosło jest wynikiem połączenia 3, jak do tamtej pory myślano, niewspółistniejących wpływów; w swoich utworach Bob Marley łączył idee chrześcijańskie i pacyfistyczne wraz z postulatami równości rasowej, a pod względem muzycznym etnicznej muzyki jamajskiej z inspiracjami r'n'b i rdzennych brzmień afrykańskich. Gatunek ten, będący śpiewną melorecytacją o prostym, powtarzającym się rytmie cechuje się ponadto charakterystycznym pogłosem dźwięków basowych i nieskomplikowaną melodią.
Pod koniec szczytowego okresu popularności gatunku (lata 70. ubiegłego stulecia) zaczęły powstawać, mniej lub bardziej różniące się od macierzystego nurtu, podgatunki muzyki reggae. Wśród nich za najważniejszy uchodzi dancehall. W porównaniu z klasycznym reggae dancehall ma o wiele szybsze tempo i mniej skomplikowany przekaz. W kontraście do reggae służy przede wszystkim do tańca.
Chociaż gatunek ten powstał na Jamajce i ma niezaprzeczalne korzenie afrykańskie, to wśród jego twórców można wymienić też artystów europejskich, jak np. polski zespół Izrael.
Różnice w brzmieniu dancehallu można zauważyć słuchając utworów "Soul Rebels" Boba Marleya oraz "My yes & my no Anthony'ego B.
Folk, jest gatunkiem muzycznym funkcjonującym od początku lat 60. ubiegłego stulecia. Czerpie przede wszystkim z tradycji ludowej, jednak nadaje jej formę współczesną. Gatunek ten cechuje, niespotykany do tej pory, autentyczny, szczery przekaz nienastawiony na przekaz komercyjny. Obecnie folk wykształcił dwa, niezależnie rozwijające się nurty: twórczość wprost odnosząca się do ludowej tradycji muzycznej danej społeczności oraz twórczości kreatywnie ją przekształcającą (urban folk, neofolk, anti-folk...).
Z gatunkami folkowymi powiązane jest pojęcie protest songu - rodzaju piosenki z tzw. nurtu muzyki niezaangażowanej (do której, z definicji, przynależy folk), wyrażającej sprzeciw wobec zjawiskom społecznym lub politycznym (niesprawiedliwości społecznej, wojnie, globalizacji...).
Za pierwszą polską piosenkę z nurtu protest song uznaje się "Dziwny jest ten świat" Czesława Niemena, którego fragment zamieszczono poniżej.
The Beatles to legendarny brytyjski zespół rockowy, w najsłynniejszym składzie: John Lennon, Paul McCartney, George Harrison, Ringo Starr.
W 1957 r. w Liverpoolu muzyk John Lennon założył The Quarrymen. Wkrótce dołączyli do niego Paul McCartney oraz George Harrison. Nowy członek grupy, Stuart Sutcliffe, zaproponował nazwę „The Beatles”. W ten sposób chciał oddać hołd The Crickets, którzy przez pewien czas grali jako The Beatals. Do Beatlesów dołączył Pete Best, perkusista. W 1961 r. powstał pierwszy singiel zespołu, „My Bonnie”. Producent EMI, George Martin, nalegał na znalezienie kogoś na miejsce Besta, który według niego nie pasował do grupy. The Beatles rozpoczęli współpracę z Richardem Starkey’em, znanym później jako Ringo Starr. W tym czasie powstały single „Please Please Me” i „From Me To You”. Jednak dopiero po wystąpieniu grupy w telewizyjnym programie „People and Places” w kulturze pojawiło się zjawisko nazwane Beatlemanią.
W 1963 r. Beatlesi dali szereg koncertów w Wielkiej Brytanii, przeciwko którym protestowała władza, uważając je za niebezpieczne. Ukazał się debiutancki album „Please Please Please”, a wkrótce potem „With The Beatles”. W 1964 r. zespół udał się w trasę koncertową do Stanów Zjednoczonych, gdzie ich płyty były równie popularne, co na Starym Kontynencie. The Beatles koncertowali też w Danii, Hong Kongu, Nowej Zelandii i Australii. Pod koniec roku światło dzienne ujrzała płyta „Beatles For Sale”. Popularność Beatlesów rosła, coraz większe było też niezadowolenie konserwatywnych grup religijnych. Po ukazaniu się sławnego wywiadu z Johnem Lennonem, który określił Beatlesów jako sławniejszych od Jezusa, w Stanach Zjednoczonych zaczęto palić ich płyty.
W 1967 r. grupa wydała przełomowy w swojej historii album „Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band”, który potem określono jako podwaliny rocka progresywnego. W tym samym roku umarł menedżer i przyjaciel zespołu, Epstein. Od tego momentu zaczął się powolny rozkład The Beatles. Muzycy szukali oparcia w religii Wschodu i medytacji. Doprowadziło to także do eksperymentów muzycznych, czego owocem był tzw. „Biały Album”. W 1969 r. grupa rozpoczęła pracę nad dokumentalnym filmem „Let It Be”. Taki tytuł miała też ostatnia płyta zespołu. W 1970 r. muzycy rozpoczęli kariery solowe. W 1980 r. John Lennon został zamordowany. Pozostali Beatlesi nagrali dedykowaną Johnowi piosenkę „All Those Years Ago”.
Jimi Hendrix (właściwie: James Marshall Hendrix, ur. 27 listopada 1942 roku w Seattle, zm. 18 września 1970 roku w Londynie) - wokalista, kompozytor, autor tekstów. Uznawany za najwybitniejszego gitarzystę wszechczasów. Hendrix urodził się w ubogiej rodzinie pochodzenia afrykańsko-indiańskiego. Sam nauczył się grać na gitarze. Do roku 1966 występował w różnych zespołach, zaskakując doprowadzoną do perfekcji grą na gitarze. Pod koniec 1966, dzięki Chasowi Chandlerowi (basisty The Animals) Hendrix tworzy swój własny zespół, "The Jimi Hendrix Experience", który wraz z Hendrixem tworzyli dwaj muzycy, o zacięciu muzycznym z pograniczu rocka i jazzu: Noel Redding i John Mitchell. Ich pierwszy singiel, nagrany w 1966, zawierał opracowanie dramatycznej ballady "Hey Joe" Billy'ego Robertsa. Utwór spotkał się z dobrym przyjęciem słuchaczy i krytyków i okazał się pierwszym poważniejszym sukcesem. Następne nagrania ugruntowały pozycję zespołu, a zwłaszcza Hendrixa. W 1969 Hendrix tworzy nowy zespół - "Band Of Gypsys". Rok później dołącza do Erica Baurdona i grupy War. 18 września 1970 roku po koncercie w klubie Ronniego Scotta w Londynie, Jimi Hendrix umiera odurzony narkotykami i alkoholem. Do dziś uznawany jest za najwybitniejszego muzyka rockowego w historii.
Poniżej: "Manic Depression", "Midnight Lighting" i "Pali Gap".
Rock, kierunek w muzyce rozrywkowej powstały około roku 1960, jest w istocie zbiorem zróżnicowanych zjawisk muzycznych. Ich wspólnym spoiwem jest obecność na pierwszym planie gitary (zazwyczaj jest to gitara elektryczna), a także dość szablonowy skład zespołu, na który składa się: jedna (rzadziej dwie) gitary, gitara basowa i perkusja.
Pierwotne utwory cechował optymizm i rytmiczność, które z biegiem rozwoju gatunku przyjął ostre, szorstkie brzmienie z licznymi i długimi solówkami gitarowymi, wpływami Dalekiego Wschodu i jazzu. Można było także zaobserwować teksty nacechowane ideologicznie (m.in. holenderski The Ex). Rock stał się narzędziem popkultury hipisowskiej, nośnikiem wartości anarchistycznych i buntu.
Chronologicznie powstałe podgatunki rocka:
hard rock - powstała na przełomie lat 60. i 70. bardziej agresywna, ostrzejsza odmiana rocka.
glam rock - szczególnie popularny w końcówce lat 70. i latach 80. nurt, szczególną rolę przypisujący nie samej muzyce (w której zaobserwować można było nawiązania do popu), a ceremoniałowi - spektakularnej oprawie koncertów, kostiumów, budowaniu odpowiednich nastrojów; wraz ze zjawiskiem glam rocka rozpoczęła się epoka koncertów odgrywanych na stadionach.
indie rock (lub częściej: rock alternatywny) - powstały w połowie lat 80., dziś przeżywający renesans podgatunek rocka charakteryzujący się odejściem od korzystania z usług wytwórni komercyjnych. Pod względem stricte muzycznym rock alternatywny cechuje się bardzo energicznym brzemieniem i melodyjnością utworów.
Poniżej: najnowszy (wydany pośmiertnie) utwór "Somewhere" Jimiego Hendrixa
Elvis Aron Presley urodził się 8 stycznia 1935 roku jako jeden z braci bliźniaków. Drugi z chłopców urodził się martwy. Początkowo rodzina Presley'ów mieszkała w miejscowości Tupelo w stanie Missisipi, jednak gdy chłopiec miał kilkanaście lat przeniosła się do nowo budowanego osiedla w Memphis w Tennessee. To właśnie tutaj, przyszły król rock'n'rolla, po raz pierwszy zetknął się z muzyką, którą ukochał na całe życie. Swą wrażliwość artystyczną kształtował w czarnych dzielnica Memphis, głównie na Beale Street, gdzie rozbrzmiewały blues oraz muzyka gospel. Z czasem stworzył swój oryginalny styl będący połączeniem tych właśnie gatunków z muzyką country.
W roku 1953, pracując jako kierowca ciężarówki w firmie Crown Electric Company, Elvis postanowił nagrać płytę, która miała być prezentem urodzinowym dla jego matki. Pewnego dnia w przerwie na lunch wybrał się więc do wytwórni Sud Records, aby zarezerwować sobie prawo do nagrania dwóch utworów. Wówczas nikt jeszcze nie zwrócił na niego uwagi, jednak gdy powrócił na studia w roku 1954, właściciel wytwórni, Sam Philips, podjął się wydania oraz promocji singla z utworem "That's All Right Mama", przy nagrywaniu któremu przyszłemu gwiazdorowi akompaniowali basista Bill Black oraz gitarzysta Scotty Moore.
Początkowo właściciele stacji radiowych nie wiedzieli, jak zakwalifikować nowe, bez wątpienia interesujące nagrania Elvisa Presley'a. Specjaliści od muzyki pop widzieli w nich zbyt wiele elementów country, podczas gdy eksperci od country uważali, iż jest to muzyka charakterystyczna dla czarnych. Co do jednego nie było żadnych wątpliwości - zmysłowy głos i śmiały styl Elvisa Presley'a zwracały uwagę i przemawiały do wrażliwości słuchaczy. Gdy radio WHBQ w Memphis rozpoczęło nadawanie "That's All Right Mama" oraz "Blue Moon of Kentucky", natychmiast sprzedano 7 tysięcy egzemplarzy płyty z tymi utworami.
W latach 1954-55 Presley towarzyszył występom takich gwiazd, jak Carl Perkins czy Johnny Cash, wywołując na publiczności piorunujące wrażenie. Jego sylwetka, ciemne włosy, natchniony głos oraz zmysłowy taniec bioder potrafiły wprawić młode dziewczęta w ekstazę. Władze oraz rodzice na próżno protestowali, a nawet próbowali wycofać z rynku płyty Presley'a. Już w roku 1956 Elvis był największą gwiazdą muzyki pop. Jego pierwszy longplay zatytułowany "Elvis Presley", który zawierał pięć utworów nagranych w wytwórni Sun, dostał się na pierwsze miejsca amerykańskich list przebojów, podobnie jak kolejny krążek - "Elvis" z takimi hitami jak "Heartbreak Hotel", "Blue Suede Shoes", "Hound Dog" i "Love Me Tender".
Ed Sullivan, najsłynniejszy amerykański prezenter telewizyjny, początkowo traktował wschodzącą z pobłażaniem. Wreszcie jednak zmuszony był uznać charyzmę młodego piosenkarza i zaprosił go do udziału w swoim programie. Sulivan postanowił pokazać Presley'a od pasa w górę, aby w ten sposób uchronić amerykańską przed "niemoralnym" obrazem falujących bioder. Szacuje się, że program Sullivana oglądało ok. 52 miliony widzów.
W roku 1955 Presley podpisał kontrakt z "Pułkownikiem" Tomem Parkerem, który przez wiele lat pracował jako jego menadżer i opiekun. Parker był utalentowanym biznesmenem i to jemu w dużej mierze artysta zawdzięczał wielką karierę. Jednak zmuszony był zapłacić za nią wysoką cenę. Uważa się bowiem, że Parker - wyłącznie dla korzyści finansowych - skłaniał Presleya do przyjmowania ról w niemających wartości artystycznej w filmach i nagrywania piosenek schlebiającym tanim gustom, wypaczając jego wizerunek sceniczny. Każdy producent mógł wynająć Elvisa, aby zagrał w jego filmie, w rezultacie czego artysta wystąpił w 31 żenujących produkcjach, na przykład: "King Creole" w 1958 roku i "Girls, Girls, Girls" w 1962 roku.
W szczytowym momencie swojej kariery, w latach 1958-60, Presley spędził dwa lata w amerykańskiej armii, co nie przeszkodziło mu w nagrywaniu kolejnych hitów. z tamtych czasów pochodzą utwory "Don't", "Jailhouse Rock", "Hardheaded Woman" i "It's Now Or Never". Elvis królował na listach przebojów aż do roku 1962, kiedy na scenie pojawił si zespół "The Beatles", którego muzycy zresztą pozostawali pod wpływem króla rock'n'rolla.
Przez cały czas trwania swej kariery Presley bił jeden rekord za drugim. W zestawieniach hitów tygodnika "Billboard" znalazło się aż 194 jego singli, które królowały na pierwszych miejscach listy przebojów aż przez 80 tygodni - 17 z nich zdobyło pierwsze miejsce. Presley'a stopniowo obniżała loty, ale wierni fani z niecierpliwością oczekiwali na każdą nową płytę. Artysta czternaście razy nominowany był do nagrody Grammy w różnych kategoriach. Udało mu się zdobyć trzy.
Za szczytowy moment w karierze Elvisa Presley'a uważa się rok 1968. Gwiazdor powrócił wówczas na scenę występując w programie telewizyjnym "Elvis", który uważa się za jeden z najznakomitszych popisów artysty. We wczesnych latach siedemdziesiątych z wielkim powodzeniem występował w Las Vegas w Nevadzie i brał udział w tournée po całych Stanach Zjednoczonych.
Jednak życie osobiste artysty nie układało się: w roku 1973 rozwiódł się ze swoją żoną Priscillą, narastały też problemy zdrowotne. Wielokrotne zapalenia płuc i wątroby, coraz częściej leczone w szpitalu, doprowadziły do uzależnienia od środków przeciwbólowych. Elvis zażywał również pigułki odchudzające. Pomimo słabej kondycji fizycznej Presley prowadził intensywny tryb życia, a nieustający stres związany z występami i podróżami, musiał ostatecznie odbić się na zdrowiu. 16 sierpni 1977 roku Elvisa Presley'a znaleziono nieprzytomnego w jego posiadłości Graceland. Krótko potem zmarł w wyniku niewydolności serca. Miał tylko 42 lata. Sława Elvisa Presley'a przerodziła się po jego śmierci w legendę. W roku 1993 jego wizerunek, jako pierwszej w historii gwiazdy rocka, umieszczono na znaczkach pocztowych. Wielu do dziś nie uwierzyło w śmierć swego bożyszcza, twierdząc iż ją zainscenizował, aby żyć z dala od ludzi. Od czasu pojawiają się sensacyjne doniesienia, że widziano Króla w jakimś sklepiku lub na poczcie w różnych miejscach USA.
Każdego roku miliony fanów odwiedza Graceland, by złożyć hołd swemu idolowi, kupują tandetne pamiątki i fotografują jego posiadłość. Pomimo całego blichtru, związanego z kultem Presley'a, należy pamiętać, iż był on znakomitym piosenkarzem obdarzonym, naturalnym talentem i charyzmą. Król rock'n'rolla samodzielnie zrewolucjonizował muzykę pop.
Na zakończenie Elvis Presley w utworze "That's All Right Mama", "Blue Suede Shoes", "Love Me Tender", "It's Now Or Never" i "Fun in Acapulco".
Rock and Roll (rock'n'roll) to pierwszy nurt muzyki młodzieżowej. Pojawił się w latach 50. XX wieku i powstał z inspiracji bluesem, R&B oraz muzyką country. Wyrósł z kultury afroamerykańskiej, ale szybko zyskał popularność wśród białych nastolatków,stających się narzędziem budowania ich pokoleniowej odrębności, symbolem buntu wobec tradycyjnych wartości i motorem powstania subkultur. Przyczynił się też do przełamywania barier rasowych. W rozprzestrzenieniu się mody na rock and rolla duży udział miał rozwój sieci stacji radiowych i rynku płyt winylowych, odtwarzanych publicznie przy użyciu szaf grających. Podstawowymi instrumentami są: gitara prowadząca, gitara rytmiczna, gitara basowa, pianino lub organy i perkusja.
Twórcami rock'n'rola są m.in.: Billy Haley, Chuck Berry, Elvis Presley, Jerry Lee Lewis, Ritchie Valens.
Na zakończenie Elvis Presley w utworze "Fun in Acapulco".
Madonna Louise Veronica Ciccone urodziła się 16 sierpnia 1958 roku w Rochester w amerykańskim stanie Michigan, jako najstarsza córka średnio zamożnych włoskich emigrantów. Gdy miała sześć lat zmarła jeje matka. Wychowywana w Detroit, Madonna od wczesnych lat pozostawała pod silnym wpływem wykonawców związanych z wytwórnią Motown, takich jak "The Supremes" czy "Martha and the Vandellas". Były to dziewczęce zespoły wokalne,których repertuar składał się przede wszystkim z piosenek o miłości, urozmaiconych podczas występów prostymi elementami tanecznymi.Pierwsze utwory Madonny bez wątpienia miały wiele z niewinnej zmysłowości piosenek wspomnianych wykonawców. Znamienny był również fakt, iż zespoły dziewczęce zdołały przebić się w świecie showbiznesu całkowicie zdominowanym przez mężczyzn.
Madonna wykazywała nieprzeciętne zdolności artystyczne już w latach szkolnych, nic dziwnego więc, że zdobyła stypendium na kierunek taneczny uniwersytetu w Michigan. Wkrótce jednak porzuciła studia i wyjechała do Nowego Jorku, gdzie została zaangażowana przez dwa znane zespoły taneczne. Podczas występów w Paryżu zdała sobie jednak sprawę z tego, że jej prawdziwym powołaniem jest piosenkarstwo i po powrocie do USA jako wokalistka rozpoczęła współpracę z dwoma zespołami - "Emmi" i "Breakfast Club".
W roku 1982 zdecydowała się na samodzielną karierę piosenkarską. Jej pierwsze single nagrane dla wytwórni Sire odniosły ogromny sukces, przede wszystkim w amerykańskich dyskotekach. Prosty beztroski tekst oraz rytmiczna muzyka grana na syntezatorach sprawiły, że "Holiday" stał się wzorem muzyki dyskotekowej promującej wśród dziwcząt hedonizm i styl życia oparty przede wszystkim na zabawie. Singiel z utworem "Holiday" został wyprodukowany przez ówczesnego przyjaciela artystki, Johna "Jellybean" Beniteza. W niedługim czasie pojawiły się kolejne przebojowe single - "Borderline" oraz autorski utwór Madonny "Lucky Star" - tym wspomniane utwory znalazły się na pierwszym solowym albumie wokalistki, zatytułowanym po prostu "Madonna".
W roku 1984 ukazała się jej kolejna płyta "Like a Virgin", sprzedana w zaskakująco wysokim nakładzie. Piosenka tytułowa natomiast, jako pierwszy utwór Madonny, znalazła się na topie amerykańskiej listy przebojów. Bilety na koncerty towarzyszące promocji płyty sprzedały się w zaledwie dwie godziny. Tournée promocyjne obejmowało koncerty w dwudziestu ośmiu miastach Stanów Zjednoczonych i zakończyło się występem w nowojorskiej sali Madishon Square Garden. W popisach scenicznych Madonny ujawnił się jej ogromny temperament oraz zamiłowanie do wymyślnych strojów. Wykonując "Like a Virgin", na przykład, artystka pojawiła się na scenie w jedwabnej sukni ślubnej. Sceniczny wizerunek Madonny stał się wzorem do naśladowania dla tysięcy jej nastoletnich fanek.
Niektóre kompozycje, które znalazły się na płycie "Like a Virgin", zapowiadały zmianę stylu w twórczości Madonny, zarówno w warstwie tekstu, jak i muzyki. Madonna często nazywana była współczesną Marylin Monroe, szczególnie po występie w gorąco przyjętym filmie "Rozpaczliwie szukam Susan".
Wydany w 1986 roku album Madonny "True Blue" okazał się bestsellerem w 25 krajach. Znalazły się na nim utwory rozmaite - ballady, na przykład "Live To Tell", latynoska w charakterze "La Isla Bonita", czy taneczny przebój "Open Your Heart". Każdemu z nich towarzyszył znakomity teledysk. Piosenka "Papa Don't Preach" opowiada o problemach młodej dziewczyny, która oczekuje dziecka i wbrew naciskom rodziny postanawia utrzymać ciążę. Utwór wywołał falę kontrowersji, zaś sama Madonna stała się wyrazicielką problemów, z jakimi zmagają się jej nastoletni fani.
Po trudnym okresie naznaczonym kłopotami w życiu osobistym i emocjonalnym oraz po rozstaniu z aktorem Seanem Pennem - jej mężem od roku 1985 - Madonna wydała refleksyjny w charakterze album pod tytułem "Like a Payer", powszechnie uważany za najlepszy w jej dotychczasowej karierze. Nakręcony do niego skandalizujący teledysk został oficjalnie potępiony przez Watykan za obrażanie symboli religijnych, w wyniku czego Pepsi Cola zerwała z artystką lukratywny kontrakt. Niezrażona, Madonna wyruszyła na wyczerpujące sześciomiesięczne tournée promujące płytę na całym świecie. W 1991 roku ukazał się film dokumentalny będący gruntownym i starannym zapisem pamiętnego tournée.
W następnym roku Madonna podpisała wielomilionowy kontrakt z Time Warner, co pozwoliło jej założyć własną wytwórnię płytową Maverick. Nagrania dokonywane na własną rękę nie przynosiły wielkich sukcesów. W roku 1998 ukazała się dojrzała w charakterze płyta zatytułowana "Ray of Light", której sukces pozwolił artystce odzyskać dawną pozycję na rynku. Płyta zdobyła aż cztery nagrody Grammy, co jest dowodem na to, że pod koniec lat 90. Madonna wciąż należała do czołówki gwiazd muzyki pop.
W 2002 roku na ekrany kin wszedł film w reżyserii Ritchiego, w którym
Madonna zagrała główną rolę – "Swept Away". Obraz
okazał się totalną klapą, a grę Madonny "nagrodzono" dwoma Złotymi
Malinami – statuetkami za najgorszy film i dla najgorszych aktorów. W
ten sam sposób wyróżniono drugoplanową rolę, jaką Madonna zagrała w
kolejnym obrazie o przygodach agenta Jamesa Bonda, "Śmierć nadejdzie
jutro". Tytułowa piosenka filmu trafiła na
wydany w 2003 roku album "Amercian Life", którego produkcją zajął się
Mirwais. Jego promocja nie obeszła się bez skandalu. Tym razem
kontrowersje wzbudził teledysk do singla "American Life", który
przedstawiał horror wojny. Uznano, że klip, emitowany w czasie, gdy
Ameryka jest w stanie konfliktu zbrojnego z Irakiem, jest wielce nie na
miejscu. Po licznych perturbacjach Madonna zdecydowała się najpierw
poprawić, a następnie nakręcić teledysk od nowa. W 2005 roku odbyła się premiera kolejnego krążka gwiazdy -
"Confessions On A Dancefloor". Tym razem Królowa Popu postanowiła ożywić
rytmy disco rodem z lat 70. W 2012 roku ukazał się kolejny krążek piosenkarki - "MDNA". Ostatnim jak na razie albumem jest "Rebel Heart" wydany w tym roku.
Na zakończenie Madonna w utworze "Like a Virgin", "True Blue", "La Isla Bonita", "American Life" i "Girl Gone Wild".
Michael Joseph Jackson urodził się 29 sierpnia 1958 roku w Gary w stanie Indiana jako ósmy z dziewięciorga dzieci Josepha i Katherine Jackson. Był amerykańskim muzykiem, artystą estradowym, tancerzem, aktorem, kompozytorem oraz autorem tekstów i filantropem.
Jego pierwszy występ datuje się na rok 1963, kiedy pięcioletni Michael zaśpiewał "Climb Every Moutain" z "The Sound of Music" na przedszkolnym koncercie. W wieku 7 lat był wokalistą rodzinnego zespołu "The Jackson 5". W 1968 rokuJacksonowie odbyli przesłuchanie w wytwórni Motown, którego następstwem
był podpisany rok później wieloletni kontrakt. Wydany pod koniec 1969
r. debiutancki singiel "I Want You Back" osiągnął
pozycję pierwszą na liście Billboardu. Michael mając zaledwie jedenaście
lat stał się najmłodszym artystą w historii, który miał "number one" na
najważniejszej liście w Stanach Zjednoczonych. Od 1976 roku bracia Jacksonowie zmienili wytwórnię i nazwę zespołu na
"The Jacksons". Skład grupy powiększył się o najmłodszego brata -
Randy'ego.
W 1978 roku Michael zadebiutował jako aktor. U boku Diany Ross pojawił
się w filmie muzycznym "The Wiz" w reżyserii Sidneya Lumeta. Rok później
wytwórnia Epic wydała pierwszy solowy album dorosłego już Michaela -
"Off The Wall". Dzięki tej płycie Michael stał się pierwszym w historii
muzyki artystą, który umieścił aż cztery single z jednego albumu w
pierwszej dziesiątce Billboardu.
Jackson postanowił nagrać album, który poruszy wszystkich, zarówno
krytyków jak i zwykłych zjadaczy chleba. Z ponad trzystu propozycji
wybrał dziewięć utworów - tak powstał wydany 1 grudnia 1982 r. "Thriller". Sprzedano go w nakładzie 56 milionów egzemplarzy na
całym świecie, co zostało wpisane do Księgi Rekordów Guinnessa jako
płytowy szlagier wszechczasów. Uważa się, iż sukces tej płyty pomógł
przezwyciężyć wielki kryzys w przemyśle muzycznym.
W 1983 roku podpisał kontrakt koncernem Pepsi na krótką reklamówkę. W
wyniku wypadku na planie zdjęciowym zapaliły się włosy piosenkarza, a
sam artysta został przewieziony do szpitala z opatrzeniami drugiego
stopnia.
Rok później przyniósł artyście prawdziwy wysyp nagród - nominowano go do
Grammy w aż dwunastu kategoriach, z czego zdobył osiem statuetek,
ustanawiając w ten sposób prawdziwy rekord! Do tego otrzymał osiem
American Music Awards oraz trzy MTV Video Music Awards. Można już było
mówić o jego prawdziwym fenomenie kulturowym. Uwielbienie amerykańskich
nastolatków przekładało się na chętne kopiowanie jego scenicznego
image’u – słynny kostium z klipu "Thriller" oraz rękawiczka wyszywana
kryształkami stały się teraz inspiracją dla młodych ludzi.
W 1987 roku Jackson wydał album "Bad", którego trwająca 2 lata produkcja
pochłonęła 2 miliony dolarów. Na płycie znalazły się takie przeboje jak
tytułowy "Bad", "The Way You Make Me Feel" i "Dirty Diana". Album
sprzedano w 26 milionach egzemplarzy. Produkcja kolejnej płyty Jacksona, "Dangerous" (1991), pochłonęła aż 10
milionów dolarów. Związana z promocją płyty trasa koncertowa trwała 2
lata. W 1993 roku Jackson otrzymał honorową nagrodę Grammy "Żyjąca
Legenda". W 1995 roku artysta wydał kolejną płytę "HIStory". W ramach jej promocji
Jackson m.in. odwiedził Polskę w 1996 roku. Jego warszawski koncert
obejrzało 120 tys. widzów. W 1997 roku Jackson zadeklarował chęć budowy
parku rozrywki w Warszawie, ponieważ Polska, jak powiedział, jest jednym
z najbardziej inspirujących krajów, jakie w życiu odwiedził. W 2000 roku w Monaco Jackson odebrał specjalną "Światową Nagrodę
Muzyczną - Artysta Millenium".
Po atakach 11 września artysta zaangażował się w pomoc przy organizacji
koncertu charytatywnego - United We Stand: What More Can I Give. W
finale imprezy pojawił się na scenie wykonując swój przebój "What More
Can I Give".
31 stycznia 2005 roku w Santa Maria w Kalifornii rozpoczął się proces
artysty. 46- letniemu gwiazdorowi zarzucano, że w 2003 r. upił i
wykorzystał seksualnie chorego na raka 13-letniego chłopca, który
nocował w jego luksusowej rezydencji Neverland niedaleko Santa Barbara.
Rozprawa toczyła się przy zamkniętych drzwiach. Groziło mu do 20 lat
więzienia. Jacksona oskarżono o podobne przestępstwo w 1994 r.,
wówczas na podstawie umowy pozasądowej jego domniemana ofiara zadowoliła
się odszkodowaniem w wysokości 20 milionów dolarów.
25 czerwca 2009 po południu lokalnego czasu do piosenkarza wezwano
karetkę, po tym, jak zemdlał w swojej rezydencji. Nieprzytomnego
przewieziono do szpitala, w którym przez ponad godzinę był bezskutecznie
reanimowany. Zgon stwierdzono dwie godziny później. Bezpośrednią
przyczyną zgonu uznano nagłe zatrzymanie akcji serca. Wyniki sekcji
zwłok były na tyle niejednoznaczne, że postanowiono powtórzyć badanie.
Policja tymczasem wszczęła śledztwo mające wykluczyć ewentualny udział
osób trzecich w śmierci gwiazdora. Ostatecznie podejrzanym zabójstwa
piosenkarza, bo tak zakwalifikowano zgon gwiazdy, jest jego osobisty
lekarz Conrad Murray.
Niedługo po śmierci artysty światło dzienne ujrzało wczesniej nie
publikowane nagranie "This Is It", które szybko weszło na listy
przebojów.
Do historii przeszedł jego styl ubierania, wokal, a przede wszystkim
taniec, na granicy technicznych możliwości; potrójne obroty, sunięcie do
tyłu, czy stawanie na palcach. Do tego słynny moonwalk, czyli złudzenie
optyczne, że człowiek porusza się do przodu, gdy w rzeczywistości stoi w
miejscu. Nie wymyślił tego kroku, a jedynie udoskonalił i w
konsekwencji doprowadził do perfekcji. Nazywany był "Królem Popu".
Na zakończenie MichaelJackson w utworze "Thriller", " Bad", "Black or White", "They Don't Care about Us", "You Rock my World".
Pop powstał w latach 50. XX wieku. Jest to - w wąskim rozumieniu - nurt w muzyce, którego twórcy kierują się głównie upodobaniami przeciętnego odbiorcy, często rezygnując z prób przekazywania ambitnych treści czy komponowania melodii trudniejszej w odbiorze. Typowy utwór muzyki pop zazwyczaj składa się ze stosunkowo krótkich partii muzycznych granych na gitarze elektrycznej, standardowym brzmieniu basu, perkusji i wokalu oraz bardzo chwytliwym refrenem i zapożyczeniami z innych stylów muzycznych. W produkcję piosenek pop zaangażowani są zazwyczaj
profesjonaliści: tekściarze, kompozytorzy, choreografowie i muzycy
sesyjni.
Wyróżnia się kilkanaście rodzajów popu m.in.: avant pop, indie pop, noise pop i power pop - większość gatunków ma swoją popową odmianę. Jednocześnie wielu wykonawców ucieka od łatwych rozwiązań muzycznych i banalnych tekstów, tworząc scenę ambitnego popu. Kierunki rozwoju nurtu wyznaczają osobowości o charakterystycznym stylu.
Twórcami popu są m.in.: Michel Jackson, Madonna, Prince, Lady Gaga, La Roux, Florence and the Machine.
Na zakończenie Michel Jackson w utworze "They Don't Care About Us"i Madonna w utworze "La Isla Bonita".
Ray Charles Robinson urodził się 23 września 1930 roku w Albany w stanie Georgia. Był amerykańskim wokalistą, muzykiem i pianistą, uważany za artystę, który ukształtował rhythm and bluesa oraz soul.
Był synem Arethy Williams, pracownicy tartaku, i Baileya Robinsona, mechanika. Wkrótce jego życie zakłóciła seria tragicznych wydarzeń: był świadkiem
utonięcia swojego brata, a niedługo później w wieku siedmiu lat stracił wzrok. Niebawem matka wysłała go do szkoły dla niewidomych. Tam Ray nauczył się odczytywać nuty posługując się braillem.
Zanim Charles ukończył szkołę, zaczął grać w wielu zespołach, wykonujących różne gatunki muzyczne, w tym m.in. jazz. Jego znakiem firmowym stały się ciemne okulary, które artysta zaczął nosić w 1948 roku, jako członek zespołu McSon Trio. Przełom w jego twórczości nastąpił na początku lat 50., kiedy Ray podpisał kontrakt z
Atlantic Records. Zdecydował się wtedy na coś bardzo w tamtych czasach
kontrowersyjnego: łączenie muzyki gospel z
bluesem. Rezultaty były porażające i tak kontrowersyjne, że jego wczesne
przeboje były zakazane przez wiele rozgłośni radiowych. Jednak po nagraniu "I've Got a Woman", "What'd I Say", "Drown in My Own Tears" i "Hit the Road Jack" nazwano go słowem bardzo rzadko używanym wtedy w przemyśle muzycznym - "geniuszem".
W 1965 roku Charles został aresztowany za posiadanie heroiny, od której uzależniony był przez niemal 20 lat. W 1966 roku spędził rok na warunkowym przedterminowym zwolnieniu. Z nałogu wyleczył się w specjalistycznej klinice w Los Angeles.
Pod koniec lat 60. oraz w latach 70. twórczość Raya składała się albo z hitów, albo z krytycznie ocenianych utworów. Jego wersja "Georgia on My Mind" została 24 kwietnia 1979 roku uznana za hymn stanu Georgia.
W czasie trwania swojej kariery, Ray Charles wystąpił na wielu festiwalach, prowadził popularny program telewizyjny "Saturday Night Live" w stacji NBC, zagrał w filmie "The Blues Brothers" i reklamie napoju Pepsi oraz zdobył 12 nagród Grammy, a w 1988 roku nagrodę Grammy za życiowe osiągnięcia.
Ray Charles zmarł 10 czerwca 2004 w Beverly Hills w wieku 73 lat.
Na zakończenie Ray Charles w utworze "Hit the Road Jack", "Georgia on My Mind" i "I've Got a Woman".
Soul powstał pod koniec lat 50. i na początku lat 60. XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Początkowo był muzyką czarnoskórych Amerykanów, lecz z czasem zdobył
popularność na całym świecie i stał się zjawiskiem międzykulturowym. Jest popularnym gatunkiem muzyki rozrywkowej, który łączy głównie elementy bluesa i R&B. Soul, w odróżnieniu od klasycznego R&B, odróżnia przede wszystkim
inny klimat. Podczas gdy R&B jest głównie nastawione na tworzenie
muzyki tanecznej, soul jest spokojniejszy, skłania do refleksji, jego
teksty są przepełnione "wartościami duchowymi" i odniesieniami do Biblii
i Boga. Zespoły soulowe powstawały najczęściej z chórków kościelnych
Początkowo soul miał liryczny, refleksyjny, charakter i związany był z tematyką religijną. Szczyt popularności nurtu przypada na lata 70. XX wieku. Współczesna jego odmiana to tzw. neosoul. Jest on powiązany z R&B i hip-hopem, jednak w mniejszym stopniu skomercjalizowany. Stawia na oryginalniejsze brzmienia, czerpiące m.in z jazzu. Częściej też zamiast urządzeń elektronicznych wykorzystuje instrumenty, ponadto wykonawcy nierzadko poruszają problematykę społeczną i polityczną.
Twórcami soul są m.in.: Ray Charles, Aretha Franklin, Stevie Wonder, Al Green.
Twórcami neosoul są m.in.: Erykah Badu, Alicia Keys, Joss Stone, Angie Stone, Macy Gray, Jill Scott.
Na zakończenie Al Green w utworze "Let's Stay Together".
Rhythm and blues (w skrócie R&B lub R'n'B) po raz pierwszy pojawił się w latach 40. XX wieku. Jest to żywy, rytmiczny i taneczny gatunek muzyczny ukształtowany z elementów jazzu, bluesa i pieśni religijnych. Tworzony głównie przez czarnoskórych muzyków, był jednym z najważniejszych protoplastów rock and rolla, a później nowoczesnego soulu. Oparty jest na brzmieniu gitar oraz instrumentów perkusyjnych, partiach chóralnych, a przede wszystkim na charyzmatycznym wokalu. Gatunek ten charakteryzuje się powtarzalnością aranżacji dźwiękowych i schematycznymi tekstami opisującymi relacje damsko-męskie albo rozrywkowy tryb życia.
Po zakończeniu II wojny światowej styl był na tyle charakterystyczny, że 17 czerwca 1949 roku w Stanach Zjednoczonych oficjalnie powstała lista przebojów w kategorii rhythm and blues. Według LeRoi Jonesa do lat 50. XX wieku była to muzyka tworzona przez i dla amerykańskich czarnoskórych.W latach 60. i 70. XX wieku rhythm and blues inspirował właśnie powstający.
Artyści rockowi czerpali z oryginalnego materiału bluesowego lub
wykorzystywali jego stylistykę, przy użyciu nowoczesnych środków
technicznych. Współczesne R&B przenikające się z elementami soulu, funku, hip-hopu i rocka, a nawet house'u, ma o wiele czystsze i gładsze brzmienie niż dawniej, głównie dzięki wykorzystaniu sprzętu elektronicznego zamiast instrumentów.
Twórcami R'n'B są m.in.: Chuck Berry, Ray Charles, Tina Turner, Janet Jackson, Mariah Carey, Rihanna, Beyoncé Knowles.
Na zakończenie Ray Charles w utworze "Hit the Road Jack".
Louis Daniel Armstrong urodził się 4 sierpnia 1901 roku. Był amerykańskim trębaczem i wokalistą jazzowym. Wyróżniał się stylem gry na trąbce i wokalistyką jazzową, do której wprowadził śpiew scatem.
Urodził się w biednej rodzinie w Nowym Orleanie w stanie Luizjana. Jego ojciec był robotnikiem w fabryce terpentyny, a jego matka i siostra były prostytutkami. Armstrong część swojej młodości spędził w poprawczaku, gdzie znalazł się za użycie broni palnej w miejscu publicznym. Tam nauczył się grać na kornecie i wkrótce swoją nową umiejętność zaczął wykorzystywać do zarabiania pieniędzy.
Armstrong był muzykiem rezydującej w Chicago King Olivier's Group, wkrótce jednak założył własne zespoły, które pod nazwami "Hot Five" i "Hot Seven" nagrywały płyty w połowie lat 20. Wykorzystujące typową dla jazzu swobodę rytmiczną, ciągnące w nieskończoność solówki Armstronga charakteryzowały się niezwykle sugestywną formą wyrazu. Po II wojnie światowej prowadził mniejsze zespoły pod nazwą All Stars. W latach 60. odbył tournée artystyczne, podczas którego odwiedził kilka państw afrykańskich. Oprócz nagrań zrealizowanych wspólnie ze swoimi tradycyjnie grającymi zespołami, Armstrong zarejestrował kilka utworów z pianistą Earlem Hinesem, które stanowiły inspirację dla każdego, kto je usłyszał. Jest taki fragment - solówka w utworze "West End Blues" - który może być przykładem idealnie sformułowanej wypowiedzi muzycznej.
Armstrong zmarł na atak serca we śnie 6 lipca 1971 r. na miesiąc przed 70. urodzinami i 11 miesięcy po słynnym koncercie w Waldorf-Astoria's Empire Room. W chwili śmierci przebywał w Queens, w Nowym Jorku. Został pochowany na cmentarzu we Flushing w Queens w Nowym Jorku.
Na zakończenie Louis Armstrong w utworze "What a Wonderful World", "Hello, Dolly!" i "Potato Head Blues".
